Većini su poznati osnovni podaci o ubistvu Karađorđa Petrovića, ali dva "detalja" o ovom zločinu potpuno su nepoznata "široj javnosti" - da je sve glavne učesnike, ali i njihove porodice ubrzo zadesila užasna sudbina.

Drugi detalj je da vojvoda Vujica Vulićević, čovjek koji je organizovao kumeubistvo koje je ostavilo neizbrisiv pečat u srpskoj istoriji, kao i njegova žrtva, počiva u oltaru jedne crkve.

Karađorđe i Vujica su se sastali u Radovanjskom lugu i zajedno pojeli večeru koju je Vujica donio iz svoje Azanje. Pred zoru, 26. jula, bio je veliki svetac Arhangel Gavrilo, dok je Karađorđe spavao, unajmljeni ubica Nikola Novaković ga je ubio sekirom. Za ubistvo je iskoristio trenutak kada je Naum otišao na obližnji potok, po vodu.

Svi učesnici ove zavere doživeli su tragičan kraj. Milošev sin Milan umro je mlad. Njegov drugi sin, srpski Knez Mihailo preporodio je Srbiju, izgrađujući je u modernu evropsku državu, ali je ubijen u atentatu. Nije imao dece.

Samo nekoliko decenija nakon Mihailove smrti, 1903. godine, u majskom atentatu koji su organiozovali njegovi oficiri predvođeni Dragutinom Dimitrijevićem Apisom, ubijen je Milošev praunuk i jedini preostali muški potomak Kralj Aleksandar, čime je porodična loza Obrenovića zauvek ugašena.

Nakon što je ovaj odradio krvavi posao koji koji mu je poverio, knez Miloš je Vujicu Vulićevića unaprijedio u nahijskog kneza. Međutim, zvanje i vlast nisu mogle da ga zaštite od prezira sopstvenog naroda.

Da bi umanjio prezir naroda i koliko-toliko umirio sopstvenu savest platio je da se dva kilometra od Radovanjskog luga prema Velikoj Plani podigne crkba brvnara, koju je narod prozvao Pokajnica. I na izgradnju crkve pala je senka zato što je narod pričao da je ona finansirana zlatnicima koji su nađeni kod Karađorđa.

Da li zbog podizanja crkve pokajnice, ispovjedanja u kojem je svu krivicu za kumoubistvo pokušavao da prebaci na kneza, razmirica oko Karađorđevih para ili svega toga pomalo, Vulićević je ubrzo pao u nemilost kod kneza Miloša, koji mu je oduzeo upravljanje nahijom i protjerao ga u Tursku.

Ostatak života Vulićević je proveo u siromaštvu, prezren od ljudi i teško bolestan. Umro je 1828. godine, samo jedanaest godina nakon što je ruke uprljao kumovskom krvlju. Po jednoj verziji, umro je prirodnom smrću. Po drugoj, otrovao ga je njegov kum, Karađorđev rođak, Gmitar Petrović.

Iza Vujice su ostali sin i kćerka, ali su oboje mladi umrli. Prerana smrt pokosila mu je i svu njegovu unučad. Miloje Đak pronađen je obešen. Miloš je zabranio da se njegovo telo skine sa drveta, pa je to učinjeno tek kada je ono počelo da se raspada.

Karađorđev ubica Nikola Novaković, progonjem grižom savesti, je poludeo. Poginuo je tako što je nesrećnim slučajem pao na vodenički vitl koji ga je bukvalno smrvio.

Sin mu je umro mlad, u teškim mukama, a kćerka mu je poludela. Dragiću Vujkiću, na čijoj zemlji je Karađorđe ubijen, naprasno su pomrli svi ukućani, tako da je kraj života dočekao potpuno sam, u siromaštvu.

(pressrs.ba)