Nesumnjivo njegova "smrt" je mnogima odgovarala. Ipak, sama činjenica da niko nije video njegovo mrtvo telo (osim patologa Holanđanina, Rusa i Srbina), zatim priča da je u njegovom telu nađen lek koji izaziva stanje potpune obamrlosti, neke vrste dubokog sna - nalik smrti, kao i saznanje da niko nikada nije hteo da ekshumira njegovo telo kako bi se demantovale sve brojne teorije zavere, otvaraju vrata sumnji da je Slobodan Milošević i danas živ.
Dvadesetogodišnja opsesija i potraga za grobom četničkog vojvode Draže Mihailovića u Srbiji uveliko podseća na roman "Da Vinčijev kod". Međutim, istorijska jurnjava za njegovim grobom po beogradskim i okolnim lokacijama nikada nije donela konkretan rezultat, pa i danas postoje teorije, poput one beogradskog novinara Dejana Lučića koji tvrdi da je Draža Mihailović umro prirodnom smrću u Rusiji gde je i sahranjen desetak godina nakon kraja Drugog svetskog rata.
Zato i nije čudno što se i uz smrt Slobodana Miloševića i danas vežu najrazličitije priče. Činjenice govore kako je 11. marta 2006. godine prema informacijama iz Haškog tribunala u pritvorskoj jedinici zatvora u Sheveningenu umro predsednik Srbije i SRJ Slobodan Milošević.
Nakon te vesti najviši međunarodni funkcioneri, ali i službenici haškog suda, vrlo su nezainteresovano reagovali na ovu činjenicu. Realno, takav ishod odgovarao je mnogima, jer prekid sudskog procesa u Hagu osim Srbiji, išao je na ruku i mnogim svetskim centrima moći koji su bili upleteni u krvavi sukob na poručju bivše Jugoslavije, a kojima je pretilo otkrivanje, jer su bile otvorene tajne jugoarhiva. Jasno sve je to s vremenom podgrejalo priču kako Milošević nije umro u Haškom pritvoru, nego je njegova smrt zapravo iscenirana na šta su upučivali brojni dokazi.
Budući da je Milošević pokopan na prilično neobičnom mestu, da niko nije video njegovo mrtvo telo i s obzirom da njegov grob danas nitko od njegove porodice i najbližih saradnika uopšte ne obilazi, nije nemoguće da i Milošević kao i cela njegova porodica (supruga, kći, sin i brat) živi u Rusiji.
Ta je teza dodatno aktuelizovana najnovijim optužbama na račun njegove supruge da je bila nalogodavac zločina u Srbiji tokom devedesetih godina. Naime, uzrok Miloševićeve smrti bio je infarkt, utvrđen je dan kasnije, posle izvršene obdukcije u kojoj su pored holandskih lekara učestvovali i ruski i patolozi sa Vojnomedicinske akademije iz Beograda, pukovnici Srbislav Ilić i Ivica Milosavljević.
Sa njihovim obdukcijskim nalazom odmah su se složile vlasti u Srbiji, organizovan je hitni transport i brzi pokop.
Osim poznatih dugogodišnjih političkih i istorijskih veza Srbije i Rusije, zanimljivo Miloševićev brat Borislav bio je dugogodišnji izaslanik SFRJ u Moskvi i čitava njegova karijera tesno je bila vezana za Rusiju, gde je sedamdesetih počeo diplomatsku službu. Govorilo se da je i čovek KGB-a.
Takav rasplet odgovarao je i Francuskoj i Velikoj Britaniji, ali i SAD-u, posebno CIA.
Službeni nalaz patologa nikada nije službeno objavljen, a upravo je neverovatna činjenica da imena i adrese patologa sa VMA (pukovnika Ilića i Milosavljevića) nema u niti jednom imeniku i adresaru u Srbiji. Četiri meseca pre iznenadne smrti Miloševića je u Hagu pregledao lekarski tim od troje specijalista – kardiolog iz Francuske, specijalista za krvne sudove iz Rusije i otorinolaringolog iz Beograda koji je na suđenju bio svedok Miloševićeve odbrane.
Oni su predložili da Milošević ode na pregled u Rusiju u poznati specijalistički institut Bakuljev, ali sudsko veće je to odbilo. Nekoliko dana kasnije Milošević je navodno umro, a indikativno je i to da je Borislav Milošević samo nekoliko dana nakon bratovljeve smrti otišao u Moskvu na Institut Bakuljev.
Holandski zatvorski lekar je dve nedelje pre smrti u krvi Miloševića našao trag leka rifampicin koji snižava efekat lekova protiv visokog pritiska koje je Milošević koristio. Toksikološko superveštačenje Instituta za sudsku medicinu Univerziteta u Bonu je otkrilo prisustvo još jednog leka „droperidola“, koji prema objašnjenju farmaceuta spade u grupu antipsihotika, koji ljudski organizam može dovesti u stanje potpune obamrlosti, neke vrste dubokog sna - nalik smrti!
Droperidol se proizvodi u Francuskoj, a jedan od lekara koji su pregledali Miloševića bio je upravo iz Francuske. Ovome treba dodati i činjenicu da su zatvorske kamere (službeno tumačenje) bile isključene u vreme kada je Milošević navodno umro. Bivša tužiteljka Karla del Ponte je na konferenciji za novinare izjavila da ,,te noći nije bilo redovne kontrole svakih pola sata"?
Sam čin navodnog pogreba Slobodana Miloševića, također je svojevrsno svedočanstvo obmane koja nije mogla biti izvedena bez dozvole i znanja velikih svetskih sila – SAD i Rusije.
Baš kao i u slučaju kompletnog posmrtnog hepeninga, dramaturški detalji poslednjeg dana završnog Miloševićevog putovanja ostali su nepoznati do samog kraja. Zahvaljujući tome, ni tog poslednjeg dana nije manjkalo dezinformacija, poluinformacija, teorija i pretpostavki. Što se tiče Miloševića, priče su se uglavnom svodile na već mnogo puta ponovljenu teoriju o tome da je sanduk bio prazan, a da je Slobino telo već otputovalo u Moskvu.
Zanimljivo, nitko nikada nije tražio eshumaciju kojom bi se sve te teorije srušile ili potvrdile. Pitanje da li je Slobodan Milošević uopšte umro i živi li i danas u Rusiji zajedno sa svojom porodicom, sve su češća jer njegova supruga i deca danas žive na tajnoj lokaciji koja nije poznata baš nikome u Srbiji.