BEOGRAD - Oslanjajući se na citate najvećih svetskih istoričara sabranih u knjizi "Od Indije do Srbije - tri hiljade godina srpske istorije" Dobroslava Jevđevića, donosimo vam priču koja otkriva da li su od Srba potekli Grci i da li stoje iza podizanja Akropolja.
Od vajkada učimo kako istorija Srba počinje u šestom veku, od vremena doseljavanja iz pribaltičkih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. Prihvatajući takozvanu berlinsko-bečku školu, ponekad se čini kao da smo se ćutke pomirili sa malo je reći – falsifikovanim istorijatom prema kojem Srbi u najmanju ruku ne predstavljaju autohtoni narod u Podunavlju i na Balkanu.
Zar sama činjenica da su nakon doseljavanja na Balkan Srbi već imali usavršen jezik, običaje, kulturni temelj (o carstvima da i ne govorimo) nije bila dovoljna da, ako ništa bar zagolica maštu.
Pa, počnimo onda iz početka. Prema knjizi “Od Indije do Srbije – tri hiljade godina srpske istorije” Dobroslava Jevđevića, zasnovanoj na citatima i spisima najvećih svetskih istoričara, srpska istorija najmanje je stara koliko i najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi koji datiraju od pre sedam hiljada godina.
Interesantno je, recimo, da se baš u pomenutim spisima pominje ime Srbin, ali ne i Sloven, kao i da je u jednom od najčuvenijih rukopisa, “Kineskom dvorskom dnevniku”, koji je neprekidno pisan od oko dve hiljadite godine pre Hrista, izloženo da su u to vreme Srbi živeli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona.
Verovatno vođen ovim podacima, čak je i Francuz Rober Siprijan razvio teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, tačnije od podunavskih balkanskih Srba, koji su se prostirali od Baltičkog i Crnog mora do Kavkaza i Kaspijskog jezera.
Srbi, koji su iz Sarbarske, preko Male azije, stigli na Balkan 3.000 godina pre Hrista, naselili su Staru Rašku (Trakiju), i Krit i to tri talasa 1.800, 1.500 i 1.400 godine pre Hrista. Iako su pobedili Krićane, izmešali su se sa njima i pretopili u novi narod – Grke!
U knjizi “Od Indije do Srbije – tri hiljade godina srpske istorije” navodi se čak da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grčka, kao i da se u nekim zapisima tvrdi da su Akropolj zapravo podigli Srbi.
Sami Grci za sebe kažu da su nastali od naroda zvanog Pelazgi, kao i da su govorili “varvarskim” jezikom, a nalazi ukazuju da su to bili Srbi.
Srpski istoričar Jovan Rajić u “Istoriji Srba” (1794) izvodi poreklo Srba od Hunskih Sabira, dok drugi autori ime Srba izvode iz Srbata – Sarmata, reke Serbice (između Eufrata i Tigra u Mesopotamiji, današnji Irak), reči sobranie (zbor, sabor) ili ga prostorno vezuju za Sibiriju, jednu od srpskih prapostojbina.
Češki istoričar Pavel Šafarik vezuje srpsko ime sa reči Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, što su sve oblici značenja roda, naroda, a što ima isto značenje sa latinskom reči gens i natio, ili indijskom reči Serim, što znači narod iste krvi.
“Ime Srbin je najstarije i duboko ukorenjeno među svim Slovenima” napisao je Šafarik.
Foto: Miilena ĐorđevićFoto: Miilena ĐorđevićGrčki istoričar Herodot smatrao je da su Srbi Tračani i da su posle Indusa najveći narod na svetu.
Prihvatajući njegovo stanovište, nemački i ruski istoričari razradili su tezu da je “među Srbima od pamtiveka živelo veliko pleme nazivano Raščani ili Rasi, a to ime potiče iz Indije od reči Raška, sto označava rujnu crvenu boju, koju su Srbi oduvek voleli.”
Neda Marinović u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici, među kojima i srpski, označava “slobodnog čoveka” koji se večito bori za sopstveni opstanak.
Iskonski Raščani Crveni Srbi, u vreme Herodota, živeli su u Maloj Aziji i na Balkanu u Trakiji. Po njima je i nazvana oblast Stara Raška u Trakiji pored reke Marice i novija Raška, Nemanjina prva Srbija.
Grčki istoričar Laonik Halkokondil tvrdi da su Srbi najstariji i najveći narod na svetu (podrazumevajući pod tim imenom sve Slovene), a u originalnoj nemačkoj hronici pisanoj oko 750. godine nove ere koja se nalazi u Minhenu, između ostalog piše: “Srbi predstavljaju tako veliko carstvo (regnum) da su iz njih proizašli svi slovenski narodi” (Hormayers Archiv, st. 282-283).
Jedan od najpoznatijih hrvatskih istoričara dr. Franjo Rački u svojoj “Povjesti Slovena” navodi: “U početku su se Sloveni nazivali domaćim imenom Srbi, tj. rođaci, a stranci, specijalno Nemci zvali su ih Vendima. Tim imenom zvali su ih i Grci i Rimljani još od sedmog veka pre Hrista“.
Samo ovih nekoliko navoda (a, ima ih barem još toliko) potvrđuje da su Srbi najstariji slovenski narod i da je ime Srbin hiljadama godina starije od imena Sloven.
Ime Sloven javlja se prvi put u petom veku nove ere sa rimskim osvajanjem. Pomerajući se na Zapad Evrope, Srbi su se sukobili sa Germanima. U to doba sva srpska plemena međusobno su se razumevala i počeli su se zvati Slovenima, a one koje nisu razumeli nazvali su Nemci, jer su im delovali nemo. Kako su se do tada svi Sloveni nazivali Srbima i hiljadama godina sačuvali to ime, otuda su svakako oni bili kičma i srž svih slovenskih naroda.
Rus Veltman u svojoj istoriji potvrđuje da je u drevnim vremenima ime Srbin bilo zajedničko svim Slovenima. I nemački etnolog Zering piše:
“Prvo opšte ime svih Slovena bilo je Srbli, što je značilo ujedinjeni“, a mađarski grof Kalaj u svojoj istoriji navodi: “Po ispitivanjima najboljih naučnika svi slovenski narodi u prastaro doba nazivali su se Srbi“. On takođe navodi da se od šestog veka pojavljuje ime Slavi, dok su svi Sloveni živeli zajedno i nazivali se sabraćom.
(Telegraf)