Evolucioni psiholozi Satoši Kazanava sa Londonske škole ekonomije i Norman Li sa Univerziteta za Menadžment u Singapuru napravili su istraživanje u kome se navodi da bi iste situacije i okolnosti koje bi povećale životno zadovoljstvo kod naših predaka u njihovom okruženju mogle da povećaju zadovoljstvo kod ljudi u društvenom okruženju danas.
Oni su se koristili, kako oni to nazivaju, "savanskom teorijom sreće" da bi objasnili dva glavna nalaza iz analize nacionalne ankete, u kojoj je učestvovalo 15.000 ljudi, uzrasti od 18 do 28 godina.
Istraživači su saznali da su učesnici ankete, koji žive u gusto naseljenim područjima, prijavili manje životno zadovoljstvo. Takođe, saznali su da su ljudi, koji su imali više socijalnih interakcija sa prijateljima, prijavili veće zadovoljstvo i sreću.
Dakle, genetski smo predisponirani za sreću u situacijama u kojima intenzivno komuniciramo s određenom grupom ljudi, koja je zapravo jedina koja nas okružuje.
Ipak, postoji jedan veliki izuzetak. Za inteligentnije ljude, ove korelacije su umanjene ili čak obrnute.
"Uticaj gustine populacije na životno zadovoljstvo bio je dvostruko viši kod osoba nižeg koeficijenta inteligencije nego kod osoba sa većim IQ", objasnili su istaživači. Inteligentnije osobe, koje su se češće družile s prijateljima, zapravo su bile manje zadovoljne životom, ali im život u gusto naseljenim sredinama nije drastično uticao na zadovoljstvo životom.
Drugim rečima, inteligentniji ljudi radije će provesti vreme sami nego sa prijateljima, ako i jesu sa nekim jedva čekaju da on ode.
“Ukoliko neko jedva čeka da odete, onda je inteligentan“, stoji u saopštenju istraživanja koje je objavljeno je u Britanskom žurnalu psihologije.
(Times of India)