KAKO JE TITO PREVARIO STUDENTE: Šezdeset osma godina!

Najveće demonstracije mladih u socijalističkoj Jugoslaviji počele su 2. juna 1968. godine, i to zbog zauzetih mesta u sali na muzičkoj priredbi

Najveće demonstracije studenata u socijalističkoj Jugoslaviji počele su noću, 2. juna 1968. u novobeogradskom Studentskom gradu, a završene su 9. juna. Povod je bio bezazlen - muzička priredba, na kojoj su učestvovale tadašnje zvezde popularne muzike, zbog lošeg vremena preseljena je iz Studentskog grada u salu Radničkog univerziteta „Novi Beograd“.

Mesta su zauzeli učesnici omladinske radne akcije koji su uređivali Novi Beograd, pa su studenti ostali ispred sale. Neki od njih pokušali su da ipak uđu, pa je došlo do tuče. U sve se umešala milicija i počeo je opšti metež. Studenti su policajce gađali kamenim kockama, a ovima je došlo pojačanje pod šlemovima, i s vatrogasnim kolima, čijim su šmrkom pokušavali da rasteraju studente.

Lažna vest

Kad se pronela (lažna!) vest da je jedan student ubijen, oko 3.000 studenata je krenulo na miliciju, koja se povukla, ostavivši vatrogasna kola koja će posle studentima služiti kao govornica. Studenti s njih osuđuju brutalnost milicije, ali brzo preovlađuju socijalne teme: beda u društvu, nizak standard studenata, nezaposlenost, bujanje birokratskog aparata...

Studenti kreću ka Beogradu, ali ih kod podvožnjaka (srušen, blizu sadašnje opštine Novi Beograd) dočekuje kordon milicije. Prema jednom svedočanstvu, „studenti gađaju ciglama, milicija, za početak, kamenjem sa železničke pruge (tada je tu prolazila železnica). Onda se čuju i pucnji. Jedan od studenata je ranjen. Zapaljena su vatrogasna kola. Stiže naređenje ‚Udri!‘ Bez milosti, milicija pendreči sve pred sobom.“ Ubrzo potom, grupa milicionera upada u Studentski grad i, uz pucnjavu, rasteruje okupljene studente. Narednog jutra, 3. juna, nekoliko hiljada studenata krenulo je prema Beogradu noseći zastave, Titove slike i parole. Kod podvožnjaka ih je dočekao policijski kordon, čiji su pripadnici dobili naređenje da „da studenti ni po koju cenu ne smeju da prođu“.

Sa studentima su pregovarali Veljko Vlahović, predratni studentski vođa i ugledni revolucionar, i Miloš Minić, tadašnji predsednik Skupštine, ali je u toku pregovora došlo do incidenta koji se pretvorio u policijski juriš na studente.

S druge strane Save, na hitnom sastanku svih dekana fakulteta i akademija (Beogradski univerzitet imao je tada oko 40 fakulteta i akademija i 50.000 studenata) doneta je odluka o opštem štrajku.

Uzbuđenje u gradu

Uzbuđenje se oseća u celom Beogradu, uveče se na Studentskom trgu okuplja nekoliko hiljada građana, pa vlast zabranjuje okupljanje na javnim mestima. Studenti i profesori zatvaraju se na fakultetima. Tokom sedam dana, koliko je štrajk trajao, policija je nekoliko puta upadala na fakultete i tukla studente. Fakultetima se isključuje struja...

U znak podrške studentima, istaknuti kulturni radnici - pisci, glumci, kompozitori i drugi - pridružuju se studentima, koji zahtevaju smanjenje nejednakosti u društvu. Najčešća parola je: „Dole crvena buržoazija!“

Protestuju i studenti Sarajeva, Zagreba, Novog Sada, Niša, Ljubljane... Da bi sprečio pobunu i među radnicima, tada se oglasio Josip Broz Tito. U kasnim večernjim satima obratio se studentima posredstvom televizije rekavši, priznavši, između ostalog, da je „bilo nekih nepravilnosti“ u društvu. Studenti su ovo shvatili kao podršku i najavu promena u društvu koje su tražili. Štrajk je prekinut, a pred fakultetima se igralo kozaračko kolo i klicalo se Maršalu.

Studentski zahtevi, međutim, nisu ispunjeni, a najistaknutiji učesnici demonstracija policijski su gonjeni. Osmoro profesora Filozofskog fakulteta u Beogradu isključeno je iz nastave.