Svetsko prvenstvo (U 20) 1987. godine održano je u Čileu od 10. do 25. oktobra, a u finalnoj utakmici selekcija Jugoslavije slavila je nad Zapadnom Nemačkom sa 5:4 i po prvi put u istoriji se popela na svetski tron.
To je bio uspeh na koji se čekalo dugo godina, dok izabranici Veljka Paunovića nisu ponovili isti uspeh 2015. godine na Novom Zelandu.
Ali hajde da se vratimo 29 godina unazad i podsetimo kako su to učinili "plavi" pod vođstvom Mirka Jozića.
Santijago de Čile, 25. oktobar, kasno popodne, noć polako zamenjuje dan, a 65.000 ljudi na "Nacionalnom stadionu" nestrpljivo čeka prvi zvižduk sudije Huana Karlosa Lustaua i početak velikog finala.
Atmosfera na stadionu uzavrela, prava južnoamerička, iako igraju dve evropske selekcije, dve zemlje koje više ne postoje, ali dve zemlje koje su bile sportske velesile, SFR Jugoslavija i Zapadna Nemačka.
Ali, do finala se moralo doći pa makar i krv padala.
A koliko su jugoslovnski golobradi dečaci bili dominantni u tom trenutku govore zanimljive činjenice.
Naime, tim Jugoslavije iz 1987. godine je najefikasniji u istoriji Svetskih prvenstava za igrače do 20 godina.
Naši igrači su postigli ukupno 22 gola i taj rekord do dan danas nije nadmašen.
Još fascinantnija činjenica je ta, da je Jugoslovenska Fudbalska Federacija u Čile poslala tim čisto da ispuni obavezu prema FIFA, tako da su u domovini ostali Jugović, Bokšić i Mihajlović. Čak je i Crvena zvezda tokom turnira pokušala da u svoje redove vrati Roberta Prosinečkog, zbog utakmice u okviru UEFA Kupa, ali je FIFA intervenisala i zabranila Žutom da napusti reprezentaciju.
Mirko Jozić je, uprkos problemima sa kojima se suočio pred takmičenje, napravio tim koji igra lepršav, dopadljiv, efikasan fudbal. Tim koji će opravdati nadimak 'Evropski Brazilci', tim koji će počistiti južnoameričke Brazilce, tim koji će osvojiti pehar!
SP u Čileu, U 20:
1. kolo: Čile - Jugoslavija 2-4
2. kolo: Jugoslavija - Australija 4-0
3. kolo: Jugoslavija - Togo 4-1
četvrtfinale: Jugoslavija - Brazil 2-1
polufinale: Jugoslavija - Istočna Njemačka 2-1
finale: Jugoslavija - Zapadna Nemačka 5-4 (na penale)
Ovo su samo neka od imena koja su nastupala za našu selekciju tada i vinuli se u fudbalsku orbitu neverovatnom brzinom.
Zvonimir Boban je fantastičnim golom otvorio Svetsko prvenstvo, ali i zatvorio postigavši odlučujući penal u finalu.
Da nije bilo briljantnog Prosinečkog, bio bi najbolji igrač turnira.
Robert Prosinečki je proglašen za najboljeg igrača turnira, a jedan je od najzaslužnijih što se selekcija našla u finalu.
Davor Šuker je sa šest golova bio drugi strelac turnira,a posebno je bitan onaj iz polufinala, kojim nas je odveo u veliko finale.
Predrag Mijatović je postigao tri gola na Prvenstvu, a onaj izjednačujući protiv Brazila u četvrtfinalu, bio je od velike važnosti.
U sastavu su tada bili podjednako briljantni Štimac, Jarni, Branko Brnović, Leković, Pavličić, Janković, Mijučić, Pavlović, Petrić, Škorić, Piplica, Antonić, Đurković, Zirojević i naravno selektor Mirko Jozić.