U istraživanju dr Darija Vidojkovića, istoričara i portparola Međunarodne ekspertske grupe GH7-Stop revizionizmu govori o tome zašto kardinal NDH nikako ne može postati svetac.
Grupu istoričara iz SAD, Izraela, Nemačke, Italije, Norveške, Republike Srpske i Srbije predvodi profesor dr Gideon Grajf, glavni istoričar holokausta i ekspert za Aušvic.
Sveštenik u logoru
Portparol grupe, dr Dario Vidojković, istoričar Univerziteta u Regenzburgu u Nemačkoj oglasio se u "slučaju Stepinac" u ime GH7 i obelodanio razloge zbog kojih Stepinac, kardinal u Nezavisnoj državi Hrvatskoj, ne može biti kanonizovan. "Vesti" prenose njegovo istraživanje.
Svedoci smo sve otvorenijeg jačanja neo-ustaštva u Republici Hrvatskoj, članici Evropske unije, što se ogleda u postavljanju sramne ustaške table u Jasenovcu sa ustaškim pozdravom "Za dom spremni" na njoj (što je istovetno nacističkom "Zig hajl!"), ali i podizanju spomenika nadbiskupu i vojnom vikaru oružanih snaga NDH, pa time i ustaških formacija, Alojziju Stepincu. Zbog ovakvog ponašanja srpska, jevrejska, romska zajednica i antifašističke organizacije u Hrvatskoj bojkotovale su hrvatske državne ceremonije obeležavanja proboja Jasenovca 22. aprila 2016. i Dana holokausta, 27. januara 2017.
Međunarodna ekspertska grupa istoričara GH7 najoštrije osuđuje sve pokušaje revizije istorije sa ciljem rehabilitacije ustaških zločinaca i time ujedno i ustaškog genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima. U takva akta revizije spada i namera hrvatske Katoličke crkve da se nadbiskup Alojzije Stepinac proglasi za sveca Katoličke crkve.
Ali, Katolička crkva poznaje već svece i blažene iz redova svog klera, koji su bili savremenici Stepincu, kao što su, na primer, Sveta Tereza Benedikta od Krsta odnosno Edit Štajn, ili Pater Rupert Majer.
Nemački katolički sveštenik Rupert Majer je vrlo rano prepoznao opasnosti koje vrebaju od nacističkog pokreta i javno je ukazivao na to. U januaru 1937. godine, nacisti ga prvi put hapse i zahtevaju od njega da prestane javno da napada naciste u svojim propovedima, što Majer odbija. Zbog tog hrabrog čina, biva osuđen na šest meseci zatvora. U 1938. godini, ponovo ga nacisti hapse, pošto nije hteo da oda ko mu se sve kao svešteniku poverio.
Zbog navodnih "konspirativnih kontakata" biva u novembru 1939. godine ponovo hapšen, više puta osuđen i sproveden u koncentracioni logor u Saksenhauzenu, u kojem ostaje zatočen sedam meseci, kad ga u avgustu 1940. godine otpuštaju iz tog logora, nakon što mu se u tom logoru pogoršalo zdravlje.
Budno oko Gestapoa
Sve do kraja rata 1945. godine, Rupert Majer provodi interniran u samostanu u Etalu, sve vreme budno čuvan od strane Gestapoa. Nakon rata, Majer se vraća u Minhen, gde ponovo preuzima dužnosti. Međutim, zbog krhkog zdravlja umire već prvog novembra 1945. godine, tokom mise koju je držao u jednoj Minhenskoj crkvi. Zato što je ostao nepokolebljiv u svojoj veri i što se hrabro odupirao nacistima, proglašen je blaženim 1987. godine.
Primer blaženog katoličkog biskupa Klemensa Avgusta grofa Fon Galena govori da su u Nemačkoj, u središtu nacizma, postojali pripadnici katoličkog klera koji su podizali glas protiv nacističkog nehumanog sprovođenja plana ubijanja tzv. "nevrednog življa", a da ne budu uhapšeni ili deportovani u koncentracione logore. Ovaj biskup je u početku pozdravljao Hitlerov ulazak u tada Rajnsku demilitarizovanu oblast 1936. godine, ali ubrzo posle toga postaće ljuti protivnik Hitleru i nacistima.
Tako 1937. godine biskup Galen širi Papinu encikliku u kojoj se oštro osuđuju nacistička rasna i anticrkvena politika Hitlerovog režima. Godine 1941. biskup Galen drži više, nadaleko čuvenih javnih propovedi u kojima najoštrije osuđuje nacistički plan eutanazije, ubijanja tzv. nevrednog življa. Na kraju svoje propovedi će uzviknuti: "Radije umreti nego grešiti!", čime će ući u istoriju. Upokojen je 1946, a od 2005. godine proglašen je blaženim.
Zbog hrabrih propovedi biskupa Klemensa Avgusta, grofa Fon Galena, nacisti su jedno vreme zaista prestali sa takozvanom (rasnom) eutanazijom, pošto je nemački narod počeo da se buni protiv toga. Ministar za propagandu Jozef Gebels je notirao u svom dnevniku da će nacisti posle dobijenog rata da se konačno obračunaju sa biskupom Galenom, koga za vreme rata nisu smeli da dirnu, jer su se bojali da će izgubiti lojalnost katolika kraja nad kojim je biskup Galen bio nadležan.
Srpska pravoslavna crkva je 1998. godine donela odluku da Srbina iz Hercegovine, Vukašina Mandrapu, proglasi za sveca. On je bio mučenička žrtva ustaškog najbrutalnijeg i najozloglašenijeg logora za istrebljenje Jasenovac, koji je označen kao jedan od najgorih logora za istrebljenje u Drugom svetskom ratu. Nad Mandrapom je izvršena sadistička tortura, nakon koje je brutalno komadan i bestijalno umoren u Jasenovcu, piše istoričar dr Damir Vidojković, portparol Međunarodne ekspertske grupa GH7 - Stop revizionizmu.
Uvreda za prave vernike
Ove žrtve i spasioce, koji su rizikovali svoje živote, srpska pravoslavna nomenklatura, ali i katolička, na bazi univerzalnih moralno-etičkih principa beatifikovala je, odnosno proglasila svecima sa punim pravom. Do sada, nijedna ličnost iz Drugog svetskog rata koja je bila zločinac, dželat i krvnik ili saučesnik sa drugima u činjenju najstrašnijih masovnih zločina protiv čovečnosti - nije doživela beatifikaciju ili kanonizaciju. Kanonizacija Stepinca bila bi time jedan vrlo opasan presedan.
Kada se postavlja pitanje proglašenja nekoga za sveca, moramo se zapitati, po čemu je on to zaslužio? U čemu je razlika između jedne Edit Štajn i Ruperta Majera, biskupa grofa Fon Galena, Vukašina Mandrape na jednoj strani, i Alojzija Stepinca na drugoj?
Ove gorepomenute ličnosti su sa punim pravom proglašene ili za svece ili blaženima Katoličke crkve ili Srpske pravoslavne crkve, kao moralni uzori, koji su se u tamnim vremenima ljudske civilizacije hrabro i nesebično suprotstavili pošasti nacizma i ustaštva u najcrnjem vremenu sunovrata ljudske civilizacije tokom Trećeg rajha i NDH, u Drugom svetskom ratu pružali otpor i digli svoj glas protiv nacističkog i ustaškog terora.
Znao za sva zverstva
Zato najpre treba postaviti sledeća pitanja: Da li je Stepinac rizikovao svoj život i svoj položaj za spasavanje žrtava? Da li je i kada digao javno i oštro svoj glas protiv ustaškog bestijalnog progona i sprovođenja genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima? Da li je za to bio hapšen, proganjan, da li je bio zatočen u nekom od strašnih ustaških ili nemačkih koncentracionih logora, ili bio lično podvrgnut mučenju?
Na sva ova pitanja moramo jasno reći, ne! A da je znao za ustaška zverstva, znao je. Stepinac je bio upoznat sa svim ustaškim zločinima jer su se javno dešavala. Istina, izneo je i kritike zbog načina nasilne deportacije Srba i Jevreja, ali samo je kritikovao način, ali ne i ciljeve tih deportacija, u čemu je iskazan svojevrstan cinizam same opservacije! Dakle, te ciljeve, koji su se svodili na progon i pokolj Srba, Jevreja i Roma je time odobravao, nešto što jedan biskup Galen ne bi nikad učinio.
Vatikan kanonizovao bivšu Jevrejku
Edit Štajn, Jevrejka koja je 1922. godine prešla u katoličanstvo i koja se zamonašila, obratila se već 1933. godine, nedugo nakon što će Hitler preuzeti vlast i odmah početi sa svojim antisemitskim programom, pismom tadašnjem Papi Piju Jedanaestom sa molbom da javno protestuje protiv nacističkog progona Jevreja. Naime, Štajnova je pisala, da se svi oni koji su verni i odani crkvi, i koji otvorenih očiju posmatraju prilike u Nemačkoj, boje najgoreg za ugled Crkve, ako se nastavi sa ćutanjem. Edit Štajn je kasnije bila primorana da napusti nacističku Nemačku i nastanila se u Holandiji, gde ju je Gestapo 1942. godine uhapsio.
Tada je deportovana u koncentracioni logor u Aušvicu, gde je početkom avgusta iste godine umorena u gasnoj komori, zajedno sa svojom sestrom. Edit je odbijala u ranijim prilikama da sebe spase (pošto je trebalo da ostavi samu svoju sestru), i još 1939. godine u svom testamentu je napisala da je spremna radi krsta da pogine na sve moguće načine. Tako je htela odlučno, i posvećena Bogu i svojoj veri, da podeli sudbinu jevrejskog naroda, kome je pripadala. Od 1998. godine Vatikan je Editu Štajn proglasio svetiteljkom Katoličke crkve i mučenicom vere.
Odgovori na nekoliko ključnih pitanja, među kojima je i to da li je hrvatski kardinal Alojzije Stepinac rizikovao svoj život i položaj za spasavanje žrtava režima Nezavisne države Hrvatske i dizao glas protiv ustaškog bestijalnog sprovođenja genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima - glasi: ne.
Pitanja zapravo predstavljaju 11 tačaka zašto Stepinac nema ni moralnu, ni etičku osnovu da bude proglašen za sveca, piše Vidojković.
Nasilno pokrštavanje
Prvo: Stepinac je bio promoter netolerancije prema drugim verama, javno je podržavao rasne zakone. Nakon što je u NDH zabranjeno ćirilično pismo i zatvorene sve škole SPC, Stepinac u svojim beleškama kao pozitivnu osobinu Pavelića ističe da "u svemu ide naruku hrvatskoj Rimokatoličkoj crkvi, kao i da neće tolerisati SPC".
Drugo: bio je od 1942. ustaški vojni vikar i član Hrvatskog sabora. Na otvaranju Sabora drži govor u kome slavi Pavelića rečima: "Poglavniče! Obnova Hrvatskog sabora dokazom je vaše duboke i žive svijesti, odgovornosti, koji golemi teret želite podijeliti sa svojim suradnicima." Kao član parlamenta NDH bio je deo njenog političkog sistema i sistema odlučivanja, dajući tako otvorenu podršku i legitimitet ustaškom režimu.
Treće: odgovoran je za podršku nasilom pokrštavanju pod parolom: "Pokrsti se ili umri." Stepinac je znao za nasilno pokatoličavanje Srba, od kojih su mnogi i posle toga ubijeni od ustaša, pa je čak od Biskupske konferencije bio izabran u novembru 1941. godine u tročlani odbor za rukovođenje tim pokatoličavanjima!
Četvrto, bio je branitelj ustaškog režima. U prepisci s kardinalom Maljoneom od 23. maja 1943, povodom pritužbi koje su stizale u Vatikan zbog zločina u NDH, Stepinac negira ulogu Katoličke crkve u zločinima, ukazujući da je Rimokatolička crkva zapravo štitila progonjene, zločine karakteriše kao incidente neodgovornih pojedinaca, mimo znanja i u suprotnosti s voljom rukovodstva NDH. Takođe, u pismu govori o "srpskoj propagandi", a spominje i srpska zla i to u jednom osetljivom momentu kada se Srbi u tadašnjoj NDH brutalno zatiru.
Peto: odgovoran je za izbegavanje i oklevanje u spasavanju dece iz logora smrti u NDH. Zagrepčanka Diana Budisavljević, koja je spasla više od 15.000 dece, u prvom redu srpske, ali i jevrejske i romske iz Jasenovca i drugih ustaških logora, ogorčeno je u svom dnevniku tada zabeležila, kako se Stepinac nije uopšte zanimao za tu decu, pa je tek od 1943. godine počeo pružati ozbiljniju pomoć, a da se pre toga ili pravdao da ne može pomoći ili u prazno obećavao.
Šesto: imao je selektivan odnos prema žrtvama u NDH. Tek kada je postalo jasno da se ratna sreća okrenula protiv Hitlera i njegovih saveznika, Stepinac počinje i javno da iznosi kritike na račun nacista i ustaša i njihovih ideologija.
Sedmo: Odgovoran je za oportunizam i kalkulisanje bez javnog suprotstavljanja i osude ustaškog režima.
Stepinac kritikuje Pavelićev režim i posle toga, ali tek nakon što je uvideo da će Hitler i njegovi saveznici izgubiti rat, što se može okarakterisati kao oportunizam.
Jer, bojao se da će posle rata, u obnovljenoj Jugoslaviji, NDH, koju je tako zdušno dočekao i pozdravio, nestati, pa je bio spreman na "prestrojavanje", ali do toga nije došlo.
Osmo: krajem marta 1945. kada je bila jasna pobeda saveznika, još jednom izražava podršku ustaškom režimu.
Ipak, tokom rata se Stepinac molio za Pavelića, i još pred sam kraj rata, krajem marta 1945. godine, saziva novu Biskupsku konferenciju, tokom koje još jednom formalno izražava svoju podršku ustaškom režimu.
Stepinac je govorio da se pokatoličavanjem životi Srba "spasavaju", iako su mnogi i posle toga ipak bili ubijeni. Čak je filmskom trakom ovekovečen trenutak kada Stepinac i sam pokrštava desetine srpske dece u Kaptolu, kojima je lično Ante Pavelić bio kum i koja su dobijala nova imena, Ante i Antonija, a 10. april - dan proglašenja zloglasne NDH - upisan kao njihov novi datum rođenja!
U maju 1943. godine, Stepinac u jednom pismu Rimu navodi da je već na prostoru NDH pokatoličeno oko 250.000 pravoslavnih Srba. Što se do tada nije javno izjašnjavao protiv ove ustaške antisrpske politike, Stepinac se pravdao tako da bi potom od Vatikana bio poslat u jedan manastir odakle ne bi više mogao da spase 7.000 uglavnom srpskih siročića. Na primeru nemačkog biskupa Galena smo videli da je bilo ipak moguće izneti javno svoje kritike protiv jednog nacističkog režima, a da Galen nije izgubio ni položaj ni život, i da su mnogi životi bili zbog njegove javne osude spaseni.
Kada se već naslućivao krah Trećeg rajha, i Stepninac, do tada član vlasti NDH, počeo je da kritikuje nacističku i ustašku ideologiju. Prvi put se javno oglašava tek 1943. u vezi sa ubijanjem u Jasenovcu. Međutim, ni tom prilikom se osvrće na pokolj Srba, Jevreja i Roma u tom logoru smrti, već protestuje zbog pogibije sedam slovenačkih sveštenika, koji su bez sudskog procesa ubijeni u Jasenovcu.
U preostale tri od jedanaest tačaka, koje navodi kao razlog zbog kojeg Alojzije Stepinac, ustaški vikar i član parlamenta NDH, ne može nikad biti kanonizovan, istoričar dr Dario Vidojković govori o priznanjima koje su nacisti i ustaše odavali ovom svom saradniku iz vrha katoličke crkve.
Ozloglašeni fratar
Pod devetom tačkom, on navodi orden koji je Stepinac 1944. godine primio od ustaškog poglavnika Pavelića. Stepinac je odlikovan visokim ordenom za zasluge "Velered sa zvijezdom", a njegova podrška ustaškom režimu bila je i opravdanje za veliki broj hrvatskog klera koji je lično učestvovao u ustaškim pokoljima i koji su čak bili u njihovim redovima kao zloglasni fra Miroslav Filipović Majstorović, koji je čak bio komandant "Aušvica na Balkanu", kako je nazivan Jasenovac, jedan od ukupno osam logora smrti u Drugom svetskom ratu.
Deseto: bez griže savesti održavao je "srdačne odnose" sa nacističkim režimima. U izveštaju ambasade Velike Britanije u Beogradu od 1953. ukazano je da je Stepinac održavao "nepotrebno srdačne odnose" s nemačkim i italijanskim okupacijskim vlastima, kao i sa ustašama, te da nije protestovao niti zauzeo javan stav protiv masakra nad Srbima, Jevrejima i Romima.
Jedanaesto: Jad Vašem, memorijalni centar jevrejskih žrtava u Izraelu, dva puta je odbio dodelu nagrade "Pravednik među narodima". Za proces kanonizacije relevantno je mišljenje i Jevreja i Roma, jer su i oni pored Srba i antifašista, takođe, bili žrtve ustaškog režima u NDH. Zato, posebno treba uzeti u obzir činjenicu da, iako je dva puta (1970. i 1994) podnet predlog Memorijalnom izraelskom centru Jad Vašem da se Stepincu zbog toga što je spasao određeni broj Jevreja dodeli nagrada Pravednik među narodima, oba predloga su odbijena, jer je za ovu nagradu potrebno da je prilikom spasavanja spasilac u opasnost dovodio sopstveni život.
Ne kanonizaciji Stepinca je jedini mogući sud i odgovor istorije i moralno-etičkih principa hrišćanstva. Suprotno bi značilo brutalnu zamenu teza, po kojoj se počinilac svrstava i poistovećuje sa žrtvom, i čime se žrtve ubijaju po drugi put i tako njihova žrtva potpuno obezvređuje, a rehabilituju izvršioci i saučesnici u masovnim zločinima!
Takav ishod bi značio vid revizije istorije, i vodio bi ka opravdanju ustaškog režima i ustaški zločini bi se time saprali i aminovali, a krajnja logika jednog takvog eventualnog ishoda, dakle proglašenjem Stepinca za sveca bi mogao, ne daj Bože, da dovede i do postavljanja pitanja proglašenjem za sveca i samoga Ante Pavelića, koga je Stepinac toliko puta "blagoslovio", od koga je ustaško ordenje primao i pozdravljao kao vođu hrvatskog naroda!
Stepinac nije samo javno podržao proglašenje NDH, nego se stavio aktivno u službu ustaškog zločinačkog režima uživajući neosporan verski autoritet, a kao član parlamenta NDH bio je nesporno i deo njenog političkog sistema.
Odlučno "ne" kanonizaciji
Ustaški vojni vikar i Zagrebački nadbiskup Stepinac kraj rata doživljava netaknut na svojoj dužnosti kao jedna javna i ključna ličnost ustaške NDH, čijim držanjem je dao podršku katoličke crkve u NDH ustaškom režimu, a ne u nekom koncentracionom logoru ili u internaciji, kao jedan Rupert Majer, ili Martin Nimeler, primera radi.
I posle svega toga, da li Stepinac zaista zaslužuje da bude proglašen svecem Katoličke crkve, i da se tako stavi u isti rang istinskih mučenika i heroja Katoličke crkve i antinacističkih boraca kao što su Edit Štajn ili Rupert Majer, ili biskup Galen ili velikomučenik Vukašin Mandrapa iz Jasenovca? Valjda je odgovor više nego jasan i u ovom slučaju krajnje nedvosmislen i jedino može biti: Ne! - zaključuje Vidojković.
(Vesti-online)