Pri kraju Vijetnamskog rata, Amerikanci su doradili zaplenjene modele automatskih pušaka Kalašnjikov, i za njih razvili novu municiju.
Oni su jednostavno bili prinuđeni na ovako radikalno rešenje, jer nisu imali poverenje u sopstveno oružje, tačnije prezirali su ga iz dna duše, piše američki portal War is boring.
"U prvi mah, automatske puške Kalašnjikov su se u manjem obimu pojavile u Južnom Vijetnamu, gde su ih eksploatisali gerilski odredi Vijetkonga", napisao je u svojoj knjizi Specijalni rat - specijalno oružje, vojni istoričar Kevin Dokeri.
Kao rezultat njene sve masovnije primene, ona je (misli se na AK-47) svoju ulogu našla i u američkim jedinicama, pre svega specijalnim snagama i odredima pomorskih diverzanata Mornaričkih foka.
Danas, među vojnim ekspertima i istoričarima postoji opšti konsenzus kada su u pitanju rezultati upotrebe američke automatske puške M-16 u Vijetnamskom ratu. Naime, ova puška se dosta "rđavo“ pokazala u ekstremno vlažnim uslovima, i u celini je bila veoma loše oružje. Često se "kočila“ za vreme borbe, a rukovanje sa njenim prvim modifikacijama predstavljao je pravi košmar za američke vojnike, koji su često gubili svoje glave dok su pokušavali da osposobe pušku za borbu.
Sa druge strane, automatska puška Kalašnjikov je bila neuporedivo pouzdanije oružje, koja je na sve to, imala i veći kapacitet okvira u koji je moglo da stane do 30 metaka.
Pored toga, u specijalnim operacijama koje su se uglavnom izvodile noću, zahvaljujući karakterističnom zvuku prilikom paljbe, kao i posebnom tipu trasera koje je koristila isključivo američka puška, specijalci su često demaskirali svoje pozicije i privlačili na sebe vatru neprijatelja.
Amerikanci su posebno tragali za municijom koju je koristio AK-47. Pošto su američki izviđačko-diverzantski sastavi koristili uglavnom pešadijsko naoružanje sovjetske proizvodnje, ova municija je bila dragocena za izvođenje specijalnih operacija u Severnom Vijetnamu, ali i Laosu i Kambodži, u kojima Vojska SAD nije zvanično bila uključena.
Pripadnici američkih specijalnih snaga MACV-SOG, redovno su prelazili granicu pobrojanih država (vršili agresiju), radi zasednih napada na vijetnamske konvoje, akcije izviđanja i uništavanja neprijateljske infrastrukture.
Ove jedinice su se sastojale iz odabranih komandosa iz gotovo svih postojećih specijalnih jedinica u sva tri vida američke vojske (kopno, more i vazduh).
Koristile su uglavnom sovjetsko/rusko streljačko oružje koje je namenski modifikovano (dodatni nišani, okviri proširenog kapaciteta i doboši, prigušivači).
Američka komanda je za specijalne operacije često upotrebljavala borce iz Južnog Vijetnama. Naime, kada se obuku u karakterističnu uniformu koju je upotrebljavao Vijetkong, i na rame okače AK-47, oni se vizuelno nisu mnogo razlikovali od Severnovijetnamaca.
Uskoro je američka komanda počela da primenjuje još lukaviju taktiku. Oni su počeli da vrše tehničke sabotaže nad zaplenjenim oružjem i municijom sovjetskog porekla. Osnovni cilj ove psihološke operacije je bio da se u svesti boraca Vijetkonga (ali i ogromnog broja američkih vojnika i oficira) značajno umanji visoka pouzdanost sistema Kalašnjikov koja je do tada vladala.
Jednostavno američki generali su na sve načine pokušavali da amortizuju ogromnu štetu koju je prouzrokovala očigledna superiornost AK-47 u odnosu na M-16. Zato su pokušavali da na svaki način obezvrede sovjetsku automatsku pušku koja ne samo da je stekla veliku svetsku popularnost, nego se čak i u okviru američkih jedinica nametala kao glavno oružje. Ovo je imalo velike socio-psihološke implikacije i unutar same američke vojske. To je otišlo tako daleko da su čak posezali i za strogim zabranama upotrebe zaplenjenog sovjetskog oružja u svojim jedinicama.
Naravno sve ove aktivnosti su imale beznačajne efekte na terenu i ni u kom slučaju nisu mogli da preokrenu dalji tok i konačni ishod Vijetnamskog rata.
Kurir.rs/War is Boring
Foto: Profimedia