"Loža i oltar" naziv je nove knjige Mihaela Hajriha Veningera, austrijskog sveštenika i saradnika na Vatikanskom savetu za međuverski dijalog, predstavljene prošle nedelje u Beču. Na oko 500 stranica objašnjava zašto je moguće istovremeno biti katolik i slobodnjak, piše DW.
On se priseća se kako je, putujući svetom imao prilike da se sretne sa katoličkim masonina neprestano: „Rekli su mi o njihovom nadzoru savesti i mentalnim problemima o tome da li će zaista biti ekskomunicirani zbog svog članstva. I spokojno sam ih obavestio da to neće biti slučaj. "
Od 18. veka papa je u 20 pravnih akata osuđivao masone ili slobodne zidare, kao članove tajnog saveza, jeretike i neprijatelje religije. Ali činjenica je i da su mnogi antiklerikalni masoni odigrali veliku ulogu u borbi protiv uticaja Crkve na politiku, društvo i obrazovanje. Veninger je naglasio da mora da razlikuje različite vrste slobodnih zidara i da se u svojoj knjizi poziva na "redovne" lože koje sponzoriše Velika loža Engleske, a kojima pripadaju i Ujedinjene velike lože Nemačke.
Danas u Nemačkoj postoji oko 500 loža sa oko 15.000 članova. Pet velikih loža pridruženo je United Grand Lodge. U istoriji ove međunarodne organizacije mnogo je urađeno tajno. Neki aspekti su još uvek tajni, ali poslednjih godina organizacija intenzivno izveštava javnost o svojim aktivnostima. Na primer, lože u Berlinu otvaraju svoja vrata posetiocima tokom „Duge noći muzeja“. Postoji veliko interesovanje.
Matias Polman, savetnik Evangeličke crkve Nemačke za sekte i svetske poglede, govori o tome kako postaje slobodnjak u Nemačkoj: „Podnosi zahtev za prijem u jednu od lokalnih loža, koja potom odluči da glasa. Mora da je čovek dobre reputacije koji ima dobrog zagovornika i finansijski je slobodan i, kako slobodno zidari kažu, „bez poroka i zavisnosti“.
Polman objašnjava da u slobodnozidarstvu postoje dva različita smera: jedan priziva humanizam i nasleđe prosvetiteljstva, a drugi smatra misterioznijim savezom.
Dugo vremena crkva nije razlikovala između "redovnih" loža od onih drugih, koje su delimično dominirale sektaštvom ili anticrkvenskim osećanjima. Prema Veningeru, u svetu postoji oko dva miliona katolika koji su članovi jedne od "redovnih" masonskih loža. Krajem 1960-ih tadašnji bečki nadbiskup, kardinal Franc Konig, razgovarao je sa austrijskim, nemačkim i švajcarskim slobodnjacima. Ovi razgovori 1970. rezultirali su zajedničkom izjavom u kojoj se navodi da slobodno zidarstvo uopšte nije religija i da on i Katolička crkva dele ljubav prema svojoj braći i ljudima. Nakon toga, psovke crkve ostale su samo relikvija istorije.
Izmene rimokatoličkog crkvenog zakona iz 1983. više nisu imale osudu slobodnih zidara, ali dan pre njihovog stupanja na snagu Kongregacija za doktrinu vere izdala je deklaraciju u kojoj stoji da je odnos Crkve prema Slobodnim zidarima "nepromenjen", a samim tim i ekskomunikacija katoličkih članova Slobodne zidara. Na čelu Kongregacije u to vreme bio je kardinal Josef Racinger, kasniji papa Benedikt XVI.
Veninger napominje da je to unelo konfuziju, jer deklaracija nema pravnu ulogu, ali ima određenu teološku težinu. Stoga je odnos Crkve prema masonima i dalje ambivalentan. Veninger se nada da će se to promeniti. Kopiju svoje knjige poklonio je papa Franji.
Kurir.rs/Net.hr Foto: