Početak borbe za trofej namenjen pobedniku Kupa Radivoja Koraća u košarci, idealna je prilika da se podsetimo, ko je čovek, koji je vreme u kojem je živeo obeležio kao sportista, ali i kao osoba, koja je pored košarkaškog terena, umeće i svestranost pokazivala i igrajući šah, slušajući i propagirajući muziku i modu, studirajući elektrotehniku.
Kao igrač OKK Beograda i reprezentacije Jugoslavije, Korać je na gotovo svakom takmičenju na kome je učestvovao dobijao trofeje za najboljeg strelca, a o njegovoj veličini dovoljno govori i odluka FIBA da 1971. godine ustanovi evropsko takmičenje pod njegovim imenom.Po ukidanju tog takmičenja, a na inicijativu Hemofarma iz Vršca, Kup Srbije od 2003, godine nosi ime vrsnog strelca.
Korać je kao igrač OKK Beograda nastupao na raznim evropskim takmičenjima. Tri puta je proglašen za člana najboljeg evropskog tima.
Na utakmici Kupa evropskih šampiona protiv Alvika iz Stokholma 1965. godine, Korać je postigao 99 poena (utakmica se završila rezultatom 155:57) i zamalo srušio rekord Vilta Čemberlena koji je 2. marta 1962, na utakmici između Filadelfija Voriorsa i Njujork Niksa, postigao 100 poena. Bio je najbolji strelac prvenstva Jugoslavije sedam godina uzastopno, što je najviše u istoriji jugoslovenske košarke, sa prosekom poena po utakmici od 32,7. Korać je poznat po svom karakterističnom izvođenju slobodnih bacanja, sa dve ruke odozdo, držeći loptu pre šuta neposredno iznad terena, takozvano iz bunara.Još veći kuriozitet predstavlja podatak da je Koraćeva uspešnost sa linije za slobodna bacanja bila 92 odsto.
Košarkaški poklonici i danas rado prepričavaju podvig kada je u jednom belgijskom televizijskom šou programu bez greške realizovao svih 100 slobodnih bacanja.
Korać je bio jedan od najzaslužnijih za stvaranje pozitivne slike o košarkašima, kao urbanim i obrazovanim momcima.
Uspešan student Elektrotehničkog fakulteta, među prvima u Beograd doneo ploče Bitlsa, vozio “vespu“...Zbog studija je na kratko napustio košarku, a tadašnji trener tima Bora Stanković je samo zbog njega išao u grad, na čuveno Žućkovo ćoše u Knez Mihailovoj ulici u Beogradu, kako bi ga vratio u tim i ubedio da promeni odluku.
Korać je jedan od prvih u Beogradu nosio džempere na "V" izrez, a odbio je ponudu Aleksandra Geca da za automobil pređe u Crvenu zvezdu.
Sin Bogdana i Zagorke, rođen je 5. novembra 1938, godine u Somboru, a stradao je u 30. godini života u saobraćajnoj nesreći kod sela Kamenice, 12 kilometara od Sarajeva, posle utakmice između selekcija Jugoslavije i BiH, koja je, 2. jula 1969. igrana povodom obeležavanja četvrt veka postojanja KS Bosne i Hercegovine.
Tadašnji selektor Ranko Žeravica je kasnije pričao da mu ni mnogo godina kasnije nije bilo jasno zašto je dozvolio da ta utakmica bude odigrana. Sa druge strane, Korać je iz Belgije došao sam autom i ostao je u hotelu posle meča, jer je novinaru Oslobođenja Tomislavu Počaniću obećao intervju.
Po završetku tog intervju, a u kom je između ostalog rekao da bi voleo da karijeru nastavi u Realu iz Madrida, Žućko koji je nadimak dobio zbog boje kose, je krenuo bez saputnika u Beograd. Usput su ga nekoliko desetina sekundi pre nesreće sustigli Ranko i Zaga Žeravica, koja je na mestu tragedije pokušala da ga spase.
Zagorka Žeravica je u filmu Žućko reditelja Gordana Matića, ispričala kako je izgledao odlazak u Žućkov dom, odmah posle tragedije.
"Njegova majka Zagorka, mi je rekla: "Zago moja, jedna ga je rodila, na rukama druge je izdahnuo."
Radivoj Korać je prvi sportista koji je sahranjen u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu, a kovčeg je umesto jugoslovenskom, bio prekriven zastavom Međunarodnog olimpijskog komiteta.
Dve godine kasnije, FIBA je ustanovila evropsko takmičenje njemu u spomen, Kup Radivoja Koraća, koje je postojalo do 2002.godine. Pehаr koji se dodeljivаo pobedniku ovog tаkmičenjа nаzvаn je “Žućkovа levicа". Danas je Kup Radivoja Koraća srpski nacionalni kup.
Radivoje Korać je rođen u Somboru 5. novembra 1938.godine.Posle Drugog Svetskog rata porodica se doseljava u Beograd. Tu je završio Drugu beogradsku gimnaziju i apsolvirao na Elektrotehničkom fakultetu. Već sa šesnaest godina igrao je u beogradskom klubu BSK, na poziciji krilnog centra. Kao devetnaestogodišnjak zaigrao je prvi put za reprezentaciju Jugoslavije, sa kojom je učestvovao na četiri Evropska prvenstva.
Postizao je sjajne uspehe: tri puta je bio najbolji strelac Evropskog prvenstva (Beograd 1961, Vroclav 1963 i Moskva 1965). Odigrao je ukupno 157 međunarodnih utakmica i postigao 3153 poena, za tadašnje prilike imao je visok prosek od 20,8 poena po utakmici. Karijeru je nastavio u Belgiji, u Standardu iz Liježa, a potom i u Petrarki iz Padove. U obe zemlje bio je proglašen za najboljeg strelca. Pamti se i njegov rekord od 99 koševa, postignutih na utakmici Kupa evropskih šampiona protiv švedskog Alvika 1965.godine (konačni rezultat 155:57!)
Danas ulice sa njegovim imenom postoje u Beogradu, Nišu, Novom Sadu, Kragujevcu, Mladenovcu, Pančevu i Rumi.
Kurir sport / Nenad Kiš