Prošle godine, na groblju u Bnei Braku u Izraelu, istočno od Tel Aviva, održana je neobična svadbena ceremonija.
S obzirom na vladinu regulativu koja zabranjuje velika okupljanja nakon epidemije korona virusa, venčanje je bilo mala ceremonija sa samo nekoliko gostiju stisnutih pod malim crnim baldahinom, piše amusingplanet.
Mladoženja je bio siroče i iako identitet neveste nije otkriven, verovatno je i sama bila siroče. Njih dvoje se nikada ranije nisu sreli, nikada se nisu poznavali. Ovi stranci bili su nevoljni učesnici rituala poznatog kao ''shvartse khasene'' (crno venčanje) ili ''mageife khasene'' (venčanje od kuge), gde lokalna jevrejska zajednica nasilno venčava dva najmarginalnija stanovnika grada u pokušaju da spreči bolesti.
Različite zajednice različito reaguju kada su suočene sa krizom, poput pandemije
Neki traže medicinsku pomoć, drugi traže utehu u praznoverju.
U stara vremena, ljudi su verovali da su nesreće i epidemije rezultat kletvi koje su stavljene na zajednice kao božanska kazna za neusaglašenost sa Božjim učenjima, i nekako je krivica uvek padala na žene koje su činile preljubu i na homoseksualce.
Tokom pandemije kolere 1863–1875. godine koja je poharala svet, rabin u Umanu, u centralnoj Ukrajini, izjavio je da su Jevrejke koje nose krinoline i minđuše krive za epidemiju. Nakon optužbe, mnogi samozvani čuvari javnog zdravlja počeli su da napadaju žene trgajući im krinoline i tukući ih.
Jedna zastrašujuća priča sa početka 20. veka govori o gradskom rabinu i njegovim nekoliko besnih pristalica koji su krenuli u ubijanje, ubijajući navodne preljubnike kako bi zaustavili širenje bolesti.
U svetlu ovih ekstremnih primera, crne svadbe su bile veoma benigna i dobrotvorna inicijativa. Nije to bilo kao da su dve fizički i psihički zdrave osobe izvučene iz svojih domova i prinuđene da stupe u brak jedna sa drugom.
Mlada i mladoženja su pažljivo birani. Često su bili siročad, beskućnici ili fizički invalidi, i oni koji nisu imali pristojne šanse da sklope brak.
Venčanja su finansirali imućni članovi zajednice. Nakon venčanja, zajednica se obavezala da će podržati par, a zauzvrat su se nadali da će duše pokojnika nagraditi njihove napore. To je razlog zašto su se venčanja održavala na groblju.
''Venčanje protiv kolere''
Prvi istorijski izveštaj o neobičnom venčanju datira iz 1831. godine u Rusiji, tokom pandemije kolere. Još jedno pisano spominjanje takve ceremonije datira iz 1849. godine u Krakovu, Poljska.
Neki istoričari tvrde da je tradicija još starija. U svakom slučaju, ritual je postao čvrsto utemeljen u jevrejskim zajednicama ruske imperije tokom izbijanja kolere 1892. godine. Vremenom su ceremonije postale detaljnije. Hana Vegrzinek piše o ''nekoliko slučajeva“ gde su delovi groblja bili razgraničeni kao simboličan gest zatvaranja pogođenog područja. Neke ceremonije su bile praćene gozbama i plesom.
Novine ''Gazeta Lubelska'' opisale su uznemirujući ritual—na jevrejskom groblju u Lublinu održana su dva venčanja 1892. godine, gde su četiri mlade žene bile upregnute u plug i naterane da oru po granici grada. Dodatne čudne obrede preduzeli su lokalni Jevreji. Prema lokalnim saznanjima, epidemija se smirila nekoliko dana kasnije, podseća 24sedam.
Kada su Jevreji iz istočne Evrope emigrirali u Sjedinjene Države, negde na prelazu iz 20. veka, poneli su ovaj običaj sa sobom. Tokom razorne epidemije španske groznice, očajne jevrejske zajednice širom Amerike venčale su desetine mladih parova.
Jedno od najslavnijih i najzastupljenijih crnih svadbi odigralo se između Harija Rozenberga i Fani Džejkobs u oktobru 1918. godine na groblju u blizini Kobs Krika u Filadelfiji. Događaju je prisustvovalo preko hiljadu.
Nažalost, genealoška istraživanja su pokazala da ni Hari ni Fani nisu preživeli špansku groznicu, umrli su zajedno sa 50 miliona drugih.
Kurir.rs