Veliki lični prijatelj Aleksandra Vučića i osoba koju se naš režim upinje da nam predstavi kao jednog od najvećeg prijatelja Srbije, mađarski premijer Viktor Orban ovih dana je, ne prvi put, pozvao na stvaranje velike Mađarske, ovoga puta noseći šal s njenim simbolima i znamenjima. Ova vest, na prvi pogled, ne bi trebalo da uznemiri nas u Srbiji, ali to je istina samo ukoliko ne bismo znali da ta ista velika Mađarska, čija je obnova postala neformalna politika Viktora Orbana, obuhvata i celu Vojvodinu, kao i dobre delove susednih država, poput Hrvatske, Slovenije, Slovačke i Rumunije, čije vlade, za razliku od naše, uvek reaguju i pobune se protiv ovakvog prisvajanja njihovih teritorija.
Srbija, s druge strane, za ovakvo odvajanje Vojvodine od Srbije i njeno pripajanje Mađarskoj Orbanu čestita, steže mu ruku i proglašava ga dragim prijateljem. Jer ovo nije usamljeni incident, niti je prvi put da Viktor Orban pokazuje svoje teritorijalne pretenzije. U mađarskoj spoljnoj politici za Vojvodinu se već ustalio stari naziv Delvidek, što znači južna teritorija, Orban je pre izvesnog vremena, povodom stogodišnjice Trijanonskog sporazuma, otkrio spomen-ploču s mapom velike Mađarske, a na svom zvaničnom nalogu na društvenim mrežama, želeći đacima uspeh na maturskim ispitima, Orban je opet okačio ovu mapu, koja zauzima veliki deo naše teritorije.
I opet su svi u okruženju reagovali, opet su se svi usprotivili ovakvom besramnom otimanju sopstvenih teritorija, samo je naša vlast blagonaklono gledala na ovo, procenila da ovakve poteze ne shvata kao pretnju i nastavila da tapše po ramenu i naziva prijateljem onoga ko želi da Srbiji otme celu Vojvodinu. Dok za iste poteze drugih susednih zemalja, mada mnogo suptilnije i onda kada su one izraz ekstremnih desničara, a ne okosnica spoljne politike tih zemalja, naša vlast reaguje, plaši narod i onda kada nema nikakvog govora o stvaranju tih država, vide pretnje po Srbiju i tamo gde ih nema, u ovom slučaju, kada postoje zvanične, konstantne i otvorene pretnje po teritorijalni integritet Srbije, naš režim se, zarad nekakvog tobožnjeg prijateljstva sa Orbanom, pravi da ništa ne primećuje, relativizuje ovu šešeljevsku politiku mađarskog premijera i napada one koji se usude da upozore na to koliko su ove teritorijalne pretenzije Mađarske opasne.
Baš kao što naš režim ne samo da ćuti nego i otvoreno podržava Mađarsku da relativizuje zločine mađarskih fašista iz Drugog svetskog rata i baš kao što svesrdno radi na tome da se u Novom Sadu nevinim žrtvama proglase ubice i zločinci iz Novosadske racije, ljudi za koje je dokazano da su učestvovali u masakru koji je odneo hiljade života, one koji su direktno ubijali, kao i one koji su potkazivali jevrejske porodice i predavali ih dželatima.
Pa opet, po rečima naših zvaničnika, „Srbija nikada nije imala bolje odnose s Mađarskom“. Mađarskom koja u svom sastavu vidi Vojvodinu, koja je otvoreno naziva svojom južnom teritorijom, Mađarskom koja vređa naše građane koji su stradali od fašista i koja ih izjednačava s ubicama, Mađarskom koja je na granici prema Srbiji podigla ogradu od bodljikave žice. Šta bi se tek dešavalo kada nam odnosi ne bi bili „najbolji u istoriji“ i kada se ne bi radilo o „našim velikim prijateljima“.