Pre građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji, živeo je u Slavonskom Brodu u Hrvatskoj. Nakon početka ratnih sukoba dolazi u mesto Odžak.
Taj kraj je bio naseljen hrvatskim i muslimanskim stanovništvom, Srbi su bili manjina na području te opštine u bosanskoj posavini. Nakon početka sukoba, hrvatsko veće odbrane, paravojne organizacije u BiH, koje je osnovala HDZ, Srbe iz opštine Odžak, osmog maja 1992. godine, odvodi u logore u tom gradu.
Do jula iste godine u odžačkim logorima bilo je zarobljeno 1.294 Srba od kojih je 326 žena i 104 deteta. Na njima su primenjene 132 metode mučenja, u tom periodu silovano je 60 žena. Najstarija je imala 60 godina, a najmlađa je bila desetogodišnja devojčica. Torture kojima su podvrgnuti nisu preživela 42 logoraša.
Gost "Crne hronike" kod voditeljke Jelene Pejović je Milan Miletić, predsednik Udruženja logoraša "Odžak '92".
- U oktobru 1991. godine prešao sam u BiH da bi do17. aprila 1992. godine dolazilo do nacionalnih tenzija u Odžaku. U trgovinskim radnjama Hrvati su nas zvali "Čede" i smatrali su nas četnicima. Tretirali su nas kao građane drugog reda pred svim Institucijama. Kada je počelo sa barikadama i svim, znali smo da će se rat dogoditi. Mi smo se kao sela naša organizovali na te provokacije koje su išle prema srpskom stanovništvu. Bili smo manjima, nikoga nismo napadali niti provocirali, samo smo se mobilisali kao pripadnici JNA zbog države kojoj smo pripadali - započeo je Miletić, pa dodao:
- Nismo bili nikakva paravojna formacija, bili smo meštani svoga sela, državljani svoje države. Interesantno je to što su nas od 1941. do 1945. godine hrvatske dede klali su naše, a od 1991. do 1995. godine klali su nas i ubijali njihovi unuci.
Miletić je pričao kako je sve izgledalo do trenutka njihovog zarobljavanja, te je rekao da je sedam pripadnika, odnosno meštana, ubijeno.
- Dakle, 17. aprila je proglašeno ratno stanje u opštini Odžak. Tada su Srbima blokirani svi izlazi iz srpskih sela. Organizovali smo kružnu odbranu, i to od lokalnog stanovništva, dakle sa nama su bili žene i deca. Organizovali smo se da branimo naše selo, a ne da nekoga napadamo. Od sedamnaestog aprila do osmog maja traju naše borbe protiv hrvatskog veća, a nas je bilo svega 1.200 naspram 20.000 stanovnika Odžaka - rekao je Miletić, pa nastavio:
- Do našeg zarobljavanja, osmog maja, imali smo sedam ranjenih pripadnika, odnosno meštana našeg sela. Da smo imali doktora ili pristup bilo kojoj medicinskoj ustanovi, danas bi verovatno bili živi. Veterinar je ranjenim Srbima vadio gelere kleštima jer nismo imali lekara.
Potom je pričao o trenutku kada su krenuli, kako su tada zamišljali svoju slobodu, ali su završili pod torturama i u logoru.
- Tokom borbe, Misija Evropske zajednice dolazile je u selo kako bi pregovarala o prelasku Srba na srpsku teritoriju. Trebalo je da prođemo desetak kilometara sa ženama i decom. Tada su se dogovorili da nas propuste, ali uz uslov da ostavimo naoružanje koje imamo, naravno nismo ništa ni iz kuća mogli da ponesemo, osim jorgana, jastuka, nešto hrane. Sve što je bilo u kući je samo ostalo, mi smo bili u koloni. Međutim, ni to nije bila dovoljna garancija za tih 10 kilometara do srpske teritorije. Deca plaču, vide prvi put naoružane ljude, a ovi su nas psovali "Četnici, Čede, sada ćemo vas silovati, rađaćete Ustaše" - rekao je Miletić, pa nastavio:
- Na ulazu u grad, oni su nas razdvajali od naših stvari, ko je sa čim išao morao je to da ostavi. Nas su trpali u autobuse i kamione. Od tog momenta, žene i deca u autobuse, a mi u kamione. To je trajalo jedno 15 sati. Kako je ko iz kolone dolazio, tako je tovaren u te kamione. Tako su nas prevezli u logor. U toj sali je bilo oko 740 muškaraca Srba, a srpske žene i deca bili su smešteni u školi. Potom su srpske žene i decu razmestili po hrvatskim i muslimanskim kućama. Tada smo pomislili da je komšijama proradila svest. Međutim, nije tako bilo. Oni su ih razmestili po svojim kućama da ne bi bili granatirani od srpske strane, tako su sačuvali kuće od granatiranja.
Kurir.rs