Turski vlasnik kuće koji je jurio svoje kokoške kroz rupu u svom podrumu tokom renoviranja naišao je na napušteni podzemni turski grad u kojem je nekada živelo 20.000 ljudi.
U pokušaju da povrati svoju živinu koja je pobegla, neidentifikovani čovek je srušio zid 1960-ih da bi otkrio mračni tunel koji vodi do drevnog grada Elengubu, danas poznatog kao Derinkuju.
Derinkuju, zakopan na više od 280 stopa ispod regiona Centralne Anatolije, Kapadokije, najveći je iskopani podzemni grad na svetu i veruje se da se povezuje sa više od 200 manjih, odvojenih podzemnih gradova koji su otkriveni poslednjih decenija, rekli su turski vodiči za BBC. .
Unutar podzemnog grada - čiji se ulazi povezuju sa više od 600 privatnih kuća u modernom regionu Kapadokije, na površinskom nivou - istraživači su pronašli 18 nivoa tunela koji sadrže stanove, skladište suve hrane, štale za stoku, škole, vinarije, pa čak i kapelu.
Grad je takođe opremljen ventilacionim sistemom koji je snabdevao svoje stanovnike svežim vazduhom i vodom.
„Život pod zemljom je verovatno bio veoma težak“, rekao je vodič, identifikovan kao Suleman.
„Stanovnici su vršili nuždu u zatvorenim glinenim teglama, živeli uz svetlost baklji i odlagali mrtva tela u određenim područjima.“
Tačan datum kada je impresivan grad izgrađen i dalje je sporan, ali drevni spisi koji datiraju iz 370. godine pre nove ere ukazuju na to da je Derinkuju postojao.
Istraživači veruju da je Derinkuju prvobitno korišćen kao skladišni prostor pre nego što je postao bunker za skrivanje od osvajača.
Vrata koja povezuju svaki nivo bila su blokirana kamenim gromadama od pola tone koje su se mogle pomerati samo iznutra i koje su sadržavale malu rupu koja je omogućavala stanovnicima da kopljem probijaju zatvorene prestupnike.
Grad je verovatno prvobitno korišćen za skladištenje robe, ali je zatim korišćen kao bunker za bekstvo od stranih osvajača - slabo osvetljeni hodnici su namerno izgrađeni uski i niski tako da bi uljezi bili primorani da se sagnu i uđu u jedan niz.
Vrata koja povezuju svaki nivo bila su blokirana kamenim gromadama od pola tone koje su se mogle pomerati samo iznutra i koje su sadržavale malu rupu koja je omogućavala stanovnicima da kopljem probijaju zatvorene prestupnike.
Iako ostaje misterija ko su bili arhitekti, istraživači veruju da su Hetiti — narod iz Anatolije iz bronzanog doba — „možda iskopali prvih nekoliko nivoa u steni kada su bili na udaru Frigijaca oko 1200. godine pre nove ere“, A. Bertini, an stručnjak za mediteranske pećinske nastambe, napisao je u svom eseju iz 2010. o regionalnoj pećinskoj arhitekturi.
Frigijski osvajači, carstvo koje je govorilo indoevropski i koje je vladalo Anadolijom 600 godina, zaslužni su za izgradnju najvećeg dela grada u vekovima pre nego što je Derinkuju još nekoliko puta promenio vlasnika, uključujući između Persijanaca, hrišćana i Kapadokijskih Grka.
Grad je verovatno dostigao najveći broj stanovnika od 20.000 tokom islamskih napada u 7. veku na hrišćansko Vizantijsko carstvo.
Grad je takođe opremljen ventilacionim sistemom koji je snabdevao svoje stanovnike svežim vazduhom i vodom. Grad je verovatno dostigao svoj vrhunac od 20.000 tokom islamskih napada na hrišćansko Vizantijsko carstvo u 7. veku, preneo je Bi-Bi-Si.
Posle 2.000 godina korišćenja, Derinkuju su konačno napustili 1923. Kapadokijski Grci, koji su se suočili sa porazom u grčko-turskom ratu i pobegli u Grčku.
Vek pošto je ponovo otkriven, drevni grad je otvoren za posetioce koji žele da dožive život pod zemljom u Derinkujuu, koji je 1985. dodat na Uneskovu listu svetske baštine.
Kurir.rs/Nypost.com