ANALIZA ISTORIČARA: Oslobađanje Gotovine i Markača bilo konačni udarac nadi da će se prihvatiti da su zločini činjeni s obe strane
Iako postoje primeri dobre saradnje između Srbije i Hrvatske - u sferi sporta, kulture i nauke - odnos prema prošlosti te odnose svakako opterećuje. Naročito kad je u pitanju Hrvatska. Iako su od kraja rata prošle skoro tri decenije, etnički motivisani ispadi svakodnevica su Hrvatske, a poslednjih godina čini se i kao da su u porastu. Obeshrabruje to što su njihovi nosioci najčešće generacije rođene u godinama nakon rata, kaže istoričar Milan Gulić, naučni savetnik Instituta za savremenu istoriju, koji je za Kurir analizirao srpsko-hrvatske odnose kroz istoriju.
Kako biste ocenili srpsko-hrvatske odnose kroz istoriju do danas?
- Odnosi srpskog i hrvatskog naroda kroz istoriju prolazili su kroz različite faze. Od sporadičnih kontakata njihovih elita, preko života na terenu u krajevima u kojima su bili izmešani, do oduševljenosti srpskim pobedama u balkanskim ratovima i stvaranja zajedničke, jugoslovenske države. Međutim, plemenita ideja o stvaranju zajedničke države Južnih Slovena ubrzo se sudarila sa praksom jugoslovenske kraljevine. Premda su loši srpsko-hrvatski odnosi opterećivali jugoslovensku svakodnevicu i ugrožavali jugoslovenski državu, ona je opstala sve dok se nije našla pod udarom nacističke Nemačke, fašističke Italije i njihovih saveznika Mađarske, Bugarske i Albanije. Kvislinška tvorevina Nezavisna Država Hrvatska, stvorena zahvaljujući nacističkim tenkovima, sprovela je genocid nad Srbima, ostavivši trajan pečat i večitu traumu na srpskom nacionalnom biću. Koncepcija jugoslovenske države nakon Drugog svetskog rata nije pomogla prevladavanju traumatičnog istorijskog iskustva, već je, relativizacijom događaja iz prošlosti i jačanjem pozicije republika u saveznoj državi, samo doprinela udaljavanju srpskog i hrvatskog naroda. Građanski rat u Hrvatskoj 1991-1995. po mnogima je bio nastavak sukoba iz vremena okupacije u Drugom svetskom ratu, a po razmerama i bestijalnosti nepovratno je udaljio dva naroda.
Ove nedelje će Hrvati ponovo slaviti godišnjicu akcije "Oluja", dok će Srbi obeležiti Dan sećanja na stradale i prognane u toj oružanoj akciji, tokom koje je iz te zemlje proterano više od 200.000 Srba. Zašto, po vama, nije bilo pravde za žrtve "Oluje", kako je moguće da su glavnokomandujući prošli nekažnjeno, te se i dan-danas, poput hrvatskog generala Ante Gotovine, hvale kako su ponosni na rezultate te akcije iz 1995?
- Operacija "Oluja", tj. agresija hrvatskih oružanih snaga na zapadni deo Republike Srpske Krajine, predstavlja jednu od najobimnijih operacija u ratovima koji su pratili raspad Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije. Dovela je do etničkog čišćenja srpskog stanovništva na prostoru Severne Dalmacije, Like, Korduna i Banije, a tokom i neposredno nakon operacije počinjeni su strahoviti ratni zločini nad civilima i ratnim zarobljenicima. U Haškom tribunalu nije bilo osuđujućih presuda za zločine u "Oluji", a hrvatskom vojnom i političkom vrhu nije se sudilo po matrici po kojoj je osuđeno rukovodstvo iz Beograda, sa Pala ili iz Knina. Glavni razlog za to je, svakako, pristrastan stav međunarodne zajednice prema ratujućim stranama i podrška koju je Hrvatska imala od ključnih država Zapada u ratu, ali i nakon rata. O tome možda najbolje svedoči uticaj politike upravo na presudu generalu Anti Gotovini, tj. zanemarivanje prvostepene i donošenje oslobađajuće pravosnažne presude. Upravo je oslobađajuća presuda Anti Gotovini i Mladenu Markaču zadala konačni udarac nadi da će dva naroda i dve države bar u određenim segmentima prevladati prošlost i prihvatiti da su strahoviti ratni zločini počinjeni sa obe strane. Tri decenije nakon rata obeshrabrujuće deluje činjenica da niko nije odgovarao za neselektivno granatiranje ciljeva u Krajini, za udare na izbegličku kolonu ili masovne zločine u Gošiću, Varivodama, Žirovcu i drugim mestima.
Verujete li u teorije da su srpski i hrvatski predsednici Slobodan Milošević i Franjo Tuđman imali tajni dogovor o podeli BiH, o "Oluji"...?
- Teorije o dogovorima dvojice predsednika zasnivaju se isključivo na pretpostavkama i predstavljaju više konstrukt nego činjenično stanje. Premda su kontakti postojali, o čemu svedoči i jedan od najbližih saradnika predsednika Franje Tuđmana i bivši hrvatski premijer Hrvoje Šarinić, nemamo dovoljno dokaza da tvrdimo da je dogovora između predsednika Tuđmana i Miloševića bilo, naročito u pogledu "Oluje". Naravno, pojedini potezi srpske strane toliko su išli naruku hrvatskoj strani da je teško ne pomisliti da se radilo o dogovoru. Barem prećutnom. Ipak, za takve tvrdnje nemamo sigurnih dokaza.
Kako vidite sudbinu zahteva Zagreba da se kontroverzni kardinal Alojzije Stepinac proglasi za sveca? I šta bi značilo ukoliko bi do toga i došlo?
- Glasovi iz Zagreba kojima se traži kanonizacija kardinala Alojzija Stepinca prilično su glasni i jasni i nisu od juče, već predstavljaju dugotrajan proces u kojem je povučeno nekoliko značajnih koraka. Međutim, u decenijama posle sloma Nezavisne Države Hrvatske i smrti kardinala Stepinca odnos prema njemu u hrvatskoj javnost isprepleo se sa odnosom prema NDH. Sve kontroverze koje idu uz njega, odnos njegov lični, ali i odnos vrha Rimokatoličke crkve prema NDH i politici genocida prema Srbima, Jevrejima i Romima učinili su da se njegova eventualna kanonizacija posmatra kao rehabilitacija NDH - poslednjeg saveznika Adolfa Hitlera u Evropi.
Pokatoličavanje Srba u NDH još jedna je velika tema o kojoj se nije baš mnogo govorilo. Znamo li razmere i posledice tog poduhvata? Je li to bio duhovni genocid, kako ga neki opisuju?
- Pokatoličavanje Srba u NDH predstavljao je pokušaj potpunog negiranja srpske nacionalne i verske posebnosti i specifičan oblik zločina nad srpskih narodom u vreme postojanja te kvislinške tvorevine. Ipak, činjenica da je ta država postojala tek četiri godine (1941-1945), kao i da je od politike nasilnog pokatoličavanja faktički odustala stvaranjem Hrvatske pravoslavne crkve 1942. godine, učinili su da domet te politike nije bio tako veliki koliko se čini, osim u slučaju dece koja su spasena iz logora i odgajana bez znanja o svom poreklu, čemu su znatno doprinele i posleratne jugoslovenske vlasti. Daleko opasniji, premda tiši i neprimetniji, bio je proces koji je počeo nakon Drugog svetskog rata, a traje i danas. Reč je o asimilaciji Srba, najpre u velikim hrvatskim gradovima, a nakon rata sve više i u ruralnim sredinama. Taj proces čini da se broj Srba u Hrvatskoj uporno smanjuje iako je rat završen i broj Srba u Hrvatskoj je sveden na zanemarljiv procenat. Razmera tog pretvaranja Srba u Hrvate još uvek je teško saglediva i sigurno će biti predmet nekih budućih istraživanja.
Kurir.rs