PRVA SRPSKA GLUMICA KOJA SE SLIKALA GOLA 1900. GODINE: Bila u zatvoru, umrla u velikoj bedi u staračkom domu, sama i zaboravljena
Olga Ilić-Hristilić (Solun, 5. februar 1880. - Beograd, 17. januar 1945) bila je, početkom 20. veka i dugo u međuratnom periodu, velika srpska glumica i odlična pevačica.
Glumačku karijeru započela je i završila u Nišu. Zvali su je srpskom Sarom Bernar, a zapamćena je i kao prva poznata Srpkinja koja se fotografisala obnažena. Umrla je zaboravljena, u bedi, u staračkom domu.
Olga Ilić rođena je u Solunu kao Olga Gašparović, vanbračna kći Francuza Gastona Santa i majke Marije Gašparović. Najranije detinjstvo, do sedme godine, provela je u francuskom samostanu. Tada joj umire otac i ona sa majkom odlazi u Niš. U Nišu je Olga završila dva razreda gimnazije.
Njena majka radila je tada u niškom hotelu „Evropa” i tu je četrnaestogodišnja Olga odigrala svoju prvu pozorišnu ulogu, ulogu mladog slikara Stefana u predstavi Trnje i lovorike. Prvu pravu veliku ulogu odigrala je godinu dana kasnije, u petnaestoj godini, prilikom gostovanja mnogo starijeg i iskusnijeg glumca Ljube Stanojevića. Igrala je Dezdemonu u Otelu.
Po prirodi radoznala i nemirnog duha, Olga se pridružuje cirkusu „Fiori”, ali sa ovom trupom ne ostaje dugo, već se ubrzo i opet na kratko, oprobava u „Pikolo teatru”, pozorištu lutaka. U ovom pozorištu upoznaje glumca Kostu Ilića i udaje se za njega. Od tada pa nadalje nastupa kao Olga Ilić, odnosno Ilićka.
Sa svojim mužem Kostom Ilićem Olga je od 1896. do 1898. bila član nekoliko putujućih družina i gradskih pozorišta u Varaždinu i Šapcu. Konačno, 1898. godine dobija angažman u Narodnom pozorištu u Beogradu. U narodno, pozorištu Olga ide iz važne u važniju ulogu, od Ofelije u Hamletu do Esmeralde u Zvonaru Bogorodičine crkve.
Publika je pozdravlja ovacijama, ali zbog sukoba sa koleginicama i skandala koji su je pratili, ona ne uspeva da dobije stalni angažman, pa u martu 1900. godine napušta Narodno pozorište i potom nastupa u beogradskim revijalnim pozorištima „Vesele večeri“ Koste Delinija (1900), “Orfeum“ Brane Cvetkovića (1901), „Veselo pozorište“ Mihaila-Mike Bakića (1903).
Potom je, u sezoni 1904/1905, i sama vodila putujuće pozorište kroz Bosnu.
Nakon toga stupila u beogradsko „Pozorište kod Sloge“ Mihaila-Mike Stojkovića i u Gradsko pozorište u Šapcu (1906), a između 1906. i 1909. godine gostovala je u raznim teatrima. Godine 1909. bila je prvakinja beogradskog „Pozorišta kod Bulevara” pod upravom Bogoboja Rucovića, a od jeseni 1910. beogradske „Opere” Žarka Savića, sa kojom je 1911. godine gostovala i u Novom Sadu.
Pomalo umorna od „čergarenja”, Olga Ilić odlučuje da se vrati u Niš, gde se, u pozorištu „Sinđelić”, današnjem niškom Narodnom pozorištu, upušta u nešto što je dotad na sceni uradila samo slavna Sara Bernar: igra najzahtevniju mušku ulogu ikad napisanu - danskog princa Hamleta. Zapisi kažu da ga je odigrala „vrlo inteligentno i psihološki produbljeno govorila tekst”, što nije jedina muška uloga koju je igrala.[3] Tokom 1912. godine nastupala je u Osiječkom kazalištu pod imenom Olivera Sant (uzimajući prezime svog oca), a naredne, 1913. godine, na poziv upravnika Branislava Nušića, postaje članica novoosnovanog Narodnog pozorišta u Skoplju.
Kako u to vreme traje Drugi balkanski rat, bugarske vlasti interniraju Olgu, da bi je potom angažovale za priredbe u korist srpske sirotinje.
O tome je Olga, u svojoj autobiografiji zapisala:
"Nije bilo više pozorišta, nije više bilo aplauza i cveća. Zastor je zauvek pao i skrio skopljansku pozornicu. Moji drugovi prelazili su snežne goleti Albanije ili umirali iza bodljikavih žica dalekih logora. Nestalo je pesme, sedeljki i zanosa, svega što je do tada bio moj život, a na ulicama krvavi užas rata koji je moju dušu, naviknutu na iluzije, dovodio do očajanja. Bugarske vlasti me iz Skoplja interniraju u Leskovac, zatim u Niš i Knjaževac... Svake nedelje pevala sam u crkvi i znam da su ta moja nastupanja pod okupacijom izazivala divljenje i odobravanje naših građana, jer su im ulivala veru i nadu u oslobođenje.."
Posle oslobođenja, srpske vlasti su ova Olgina nastupanja protumačile kao služenje okupatoru. Uhapšena je i optužena za veleizdaju. Tri meseca čamila je u podrumu skopskog zatvora. Na zalaganje prijatelja, među kojima je bio i njen, tada već bivši muž i pod pritiskom javnosti i pozorišne publike, Olga je oslobođena optužbi i ponovo je postala članica Narodnog pozorišta u Skoplju, gde je odigrala i svoju poslednju ulogu Koštane, ali vreme provedeno u tamnici i nepravda koja joj je naneta ostavili su na nju dubok trag.
Udajom za glumca Petra Hristilića postala je član i reditelj njegove putujuće trupe (1923 - 1929), a u međuvremenu (1927 - 1928) sa njim upravlja Gradskim pozorištem u Leskovcu.
U sezonama 1930/31. i 1931/32 član je Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a od 1932. do 1934. godine je ponovo u pozorištu „Sinđelić” u Nišu, gde je proslavila 35-ogodišnjicu umetničkog rada ulogom Lukrecije Bordžije u istoimenoj Igoovoj drami.
Ovaj jubilej predstavljao je ujedno i njen oproštaj sa scenom.
Retko je koja glumica njene generacije u Srbiji raspolagala tolikim rasponom talenta i izražajnih mogućnosti kao ona. Od rane mladosti nosila je uloge poetičnih i mladodramskih heroina u klasici, kao što su Dezdemona, Julija, Ofelija i druge. Kada su uočene njene mogućnosti u ulogama subreta iz muzičkog repertoara postala je zvezda revijalno-muzičkih programa u beogradskim bulevarskim pozorištima.
Pričalo se naveliko o njenoj lepoti, šarmu, temperamentu, boemskom duhu, ekscentričnostima u stilu Sare Bernar i o njenom izuzetnom scenskom daru. Neposredno pred balkanske ratove repertoari pozorišta su podešavani njenim težnjama da se afirmiše kao primadona reprezentativnog dramskog žanra. Posle rata je tumačila role duhovitih dama u francuskim konverzacionim komadima, vojvotkinja, kraljica i klasičnih heroina u likovima tragičnih majki i starica, dostižući najviši stepen nadahnuća i saživljenosti, dramske snage i scenske ekspresije.
Boraveći u Šapcu, između 1896. i 1898. godine, susrela se sa Cicvarićima i zaljubila se u njihove sevdalinke. Nešto kasnije upoznala je Žarka Ilića, sina Jove Ilića, koji ju je ohrabrio da počne da se bavi pevanjem.[5] Olga Ilić je, pored svoje glumačke karijere, snimila preko dvadeset pet ploča i postala omiljena i poznata pevačica sevdalinki. Svoj raskošni pevački talenat često je prikazivala i dok je živela u Beogradu, u Skadarliji, gde je tokom tog perioda i stanovala.
O svojim pevačkim počecima i poznanstvu sa Žarkom ona piše:
"Tada su postale one sevdalinke, one pečalne makedonske pesme i strasne bosanske zapevke, koje sada slušam sa neznanih gramofona kad idem tamnim ulicama Niša."
Oko 1896. godine Olga upoznaje Kostu Ilića i udaje se za njega. Kosta Ilić bio je darovit glumac, visok, atletskog stasa i lepog lica. Na pozornici je delovao više nego upečatljivo, ali u braku je bio, kako sama piše „tiranin, koji je izbio oko mojoj lutki”. Ipak, njih dvoje su, uprkos zamršenoj ljubavnoj vezi punoj mržnje, gonjeni glumačkom strašću i boemskim nemirima, zajedno čergarili po raznim pozorištima širom Srbije i okolnih zemalja.
Prema Olginom pisanju u autobiografiji, u vreme njenog tamnovanja 1913. već su bili razvedeni. Ipak, ponovo se udala tek posle Kostine smrti, 1923. godine, za glumca i reditelja Petra Hristilića. Njih dvoje narednih sedam godina putuju i glume u svojoj pozorišnoj trupi po celoj Srbiji.
Petar Hristilić umire 1937. godine, a Olga svoje poslednje godine provodi u Beogradu, živeći u staračkom domu, u bedi i od milostinje onih koji je još nisu zaboravili. Umrla je 18. januara 1945. godine u šezdeset petoj godini.
Danas jedna ulica u Nišu, u opštini Pantelej, nosi ime Olge Ilić.
(Kurir.rs/Vikipedija/preuzela: T.J.)
Bonus video: