Otvorena izložba povodom obeležavanja godišnjice smrti slikara Ratka Lalića: Prvi put u javnosti 15 radova "Sećanje - Zapisi iz prirode" u galeriji "Sanjaj"
Ratko nije ritam mašina. Njegova djela više liče na solo dionice nekog bubnjara koji je svirao sa Džimi Hendriksom ili u grupi Krim. Taj ritam čak i Ratkovoj umornoj prirodi daje neopisivu živost, gradi je i diže iz mrtvih, obećavajući joj vaskrsenje. Svaka njegova slika govori isto… da ništa neće zaustaviti dolazak novog proljeća
Izložba dela akademskog slikara Ratka Lalića pod nazivom "Sećanje - Zapisi iz prirode", otvorena je u galeriji "Sanjaj" na inicijativu vlasnice galerije Sanje Janković, a autor izložbe je umetnikov sin Vladimir Lalić. Na izložbi povodom godišnjice smrti slavnog slikara je izloženo 15 radova, a većina su po prvi put predstavljeni javnosti. Izložba će biti otvorena do 10. novembra.
Izložbu je otvorio dr Nele Karajlić i u svom stilu opisao Lalićeva dela:
“Poznato je da jednu komponentu u sebi nose sve vrste umjetnosti. Bez obzira da li se piše, svira, crta, gradi ili snima, umjetnost ne postoji bez ritma. A kad stojite pred slikama Ratka Lalića imate osjećaj da ste u centru nekog ludog karnevala prirode, da sve oko vas pleše i ljulja, da udaraju dobošari, svi bubnjevi Afrike. Ratkove slike, međutim, nemaju onu neljudsku tačnost koju u sebi nosi ritam mašina, čiji precizni bit prati ritam srca dajući time sliku sličnu savršenom EK-geu. Ratko posjeduje iznenadne sinkope, neočekivane neparne prelaze i naglašene note, tako luicidne i zbunjujuće da bi, kao takve, zabrinule svakog kardiologa.
Ratko nije ritam mašina. Njegova djela više liče na solo dionice nekog bubnjara koji je svirao sa Džimi Hendriksom ili u grupi Krim. Taj ritam čak i Ratkovoj umornoj prirodi daje neopisivu živost, gradi je i diže iz mrtvih, obećavajući joj vaskrsenje. Svaka njegova slika govori isto… da ništa neće zaustaviti dolazak novog proljeća. Sa moje tačke gledišta, mene kao muzičara, da se nije rodio kao slikar, već kao moj kolega, Ratko bi svirao u grupi Krim i zvao bi se Džindžer Bejker.” zaključio je Nele.
Slikar Ratko Lalić (1944-2023) je Akademiju likovnih umetnosti i postdiplomske studije završio u Beogradu 1975. godine u klasi profesora Stojana Ćelića. Radio je kao redovni profesor na Akademiji likovnih umetnosti u Sarajevu, gde ga zatiče rat. Godine 1992. napušta grad, a sva njegova dela ostaju u sarajevskom ateljeu.
Od 1992. do 1994. bio je redovni profesor na Akademiji likovnih umetnosti na Cetinju, a potom redovni profesor crtanja i slikanja na Akademiji likovnih umetnosti u Banja Luci i na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu.
Svoja dela je izlagao na 73 samostalne i na više od 250 kolektivnih izložbi u zemlji i svetu. Dobitnik je mnogobrojnih nagrada iz oblasti slikarstva, među kojima su Velika nagrada "Beta i Rista Vukanović" FLU, Oktobarska nagrada grada Beograda, Šestoaprilska nagrada grada Sarajeva za doprinos slikarstvu i godišnja nagrada Društva likovnih umetnika Visokog. Univerzitet umetnosti u Beogradu mu je dodelio Veliku plaketu i povelju Univerziteta umetnosti, za izuzetne zasluge i doprinos razvoju Fakulteta primenjenih umetnosti i Univerziteta umetnosti.
Njegova dela čuvaju se u mnogim državnim institucijama, javnim i privatnim kolekcijama. Lalićevi radovi su objavljivani u mnogim enciklopedijama, leksikonima i knjigama u zemlji i inostranstvu.
O stvaralaštvu Ratka Lalića pisali su mnogi domaći i strani likovni kritičari, kao što su Stojan Ćelić, Đorđe Kadijević, Živojin Pavlović, Vladimir Maleković, Ameli Notomb, Aleksander Basin, Sava Stepanov, mr Azra Begović, koja je o umetnikovom radu u predgovoru napisala: “…
Lalić sada ima potrebu da se još čvršće ukorijeni u vlastito tle i da odatle vodi dijalog sa zemljom, vodom, zrakom, i posredno, s vatrom. A zbog toga ne mora preći ni u susjedovo dvorište, dovoljan mu je vlastiti vrt da bi se preko njega povezao sa svim što postoji, da bi otkrio ljepotu u najtanjoj vlati trave, u kamenu pored puta, u korijenju koje se račva u fantastične oblike. On ne traži da zagospodari prirodom, već stoji pred njom skroman, posvećen u njene tajne, spreman da i najbeznačajniji prizor, snagom ljubavi i poistovjećenja, monumentaliizuje i transponuje u slike velikog formata, uzbudljive kompozicije i bogate teksture, u kojima trijumfuje život i koje, čak i kada su bliske aprstrakciji čuvaju miris majke zemlje.”