Građani Srbije koji nose "nehrišćanska" imena, a u njih ubrajamo i neka poprilično česta u poslednje vreme, pri krštenju u Srpskoj pravoslavnoj crkvimoraju uzeti i kršteno ime.
Iako to ime zapravo ostaje samo unutar zidova crkve i ne važi u zvaničnim dokumentima, postavlja se pitanje zašto se neka druga, česta imena smatraju "nepravoslavnim"?
Ako ste u opštini, po rođenju zavedeni pod imenom kog nema u crkvenim knjigama, tada vam na krštenju daju neko ime koje postoji u knjigama i obično predstavlja nekog sveca.
Ako već imate pak, crkveno ime tj. zavedeni ste u opštini kao u crkvenim knjigama, onda nema potrebe da dobijete drugo ime na krštenju.
Smatra se da deca koja nose "nehrišćanska imena" kada dobiju crkveno ime na taj način počinju novi život sa Hristom, te da su se duhovno opet rodila.
Međutim, i ovde ima izuzetaka od pravila. Dok se nekada davno ime Tara smatralo nepravoslavnim, danas je uobičajeno, toliko da se kršteno ime čak i ne traži. Isti slučaj je trenutno sa novokomponovanim imenima poput Mia, Lara, Selena, Nika, Ela, Vid, Lav i slična koja nisu upisana u crkvene knjige.
Doduše, kada je Srpska pravoslavna crkva u pitanju ima nekih delova u Srbiji gde se često i progleda kroz prste dok, na primer, u Rusiji nije dozvoljeno da se krstite ako ne nosite ime po nekom svecu.
U Srbiji ima raznih slučajeva, a mnogo toga zavisi od ličnog nastrojenja, od običaja u lokalnoj crkvi, kao i od saveta sveštenika, odnosno duhovnika. Neko na 'odraslom krštenju' dobija drugo 'kršteno' ime, obično po nekom svetitelju. Neko zadržava svoje 'građansko' ime, makar se ono i ne nalazilo u svetačkom kalendaru.
Krštenje sina Maje Berović: