Sama pomisao na nuklearni rat izaziva strah i brigu u celom svetu, a razlog za zabrinutost je uvećan ratom u Ukrajini.
Mondo navodi da se zbog toga ljudi na svakoj tački na planeti pitaju kako bi zaista u stvarnosti izgledao nuklearni sukob Sjedinjenih Američkih Država i Ruske Federacije.
Maks Tegmark, profesor sa MIT-a (Masačusetski institut tehnologije) u SAD koji se bavi istraživanjem veštačke inteligencije, je sa grupom najbližih saradnika napravio simulaciju nuklearnog sukoba Sjedinjenih Američkih Država i Ruske Federacije.
On je prošle godine u autorskom tekstu za magazin Tajm opisao do detalja projekat na kojem je dugo radio.
Na simulaciji se vide potencijalne mete, putanje nuklearnih projektila, eksplozije, elektromagnetni puls i oblak gustog crnog dima koji bi nastao nakon detonacija i koji bi se vremenom proširio po celoj planeti uzrokujući velike klimatske promene i glad širom sveta.
Kako se na snimku vidi, nije toliko važno ko je započeo rat, odnosno ko je prvi ispalio prvu nuklearnu raketu. Kada jedna strana ispali prvu nuklearnu raketu, druga strana to registruje i odmah uzvraća udarac.
Interkontinentalne balističke rakete u vlasništvu vojske Sjedinjenih Američkih Država koje su smeštene zapadno od Norveške bi do Ruske Federacije stigle za oko 10 minuta, dok bi ruske, koje se nalaze severno od Kanade, pogodile Ameriku samo nekoliko minuta kasnije.
Prvi pogodak bi u potpunosti prvo "spržio" strujna kola i kreirao bi takozvani "elektromagnetni puls" koji bi navodno imao snagu veću od 10.000 volti.
Naredni pogodak bi uništio vojne centre i zgrade sa nuklearnim postrojenjima. Interkontinentalne balističke rakete koje bi bile ispaljene sa zemlje bi za nešto više od 30 minuta stigle do mete.
Glavni gradovi, industrijski centri, berze i ostale veće metropole u obe zemlje bi bile mete nuklearnih raketa jer u mnogim gradovima u obe zemlje se nalazi vojna infrastruktura.
Cilj gađanja takvih gradova ima i "postratnu svrhu" - oporavak nakon nuklearnog sukoba jer su takvi gradovi ekonomski najjači. Svaki pogodak bi kreirao veliku vatrenu loptu ili kuglu čija temperatura bi iznosila kao jezgro Sunca!
Nakon vatrene lopte, kreirala bi se "pečurka" sa velikim stepenom radijacije. Eksplozija bi "pokosila" sve pred sobom - drvo, metal, beton, čelik i ljude.
Kada bi neko posmatrao sa daljine, bio bi zaslepljen prizorom i vid bi mu bio oštećen.
Talas eksplozije bi uništio sve u radijusu od oko jednog kilometra, no to zavisi od jačine nuklearne bombe.
Ukoliko bi bila detonirana bomba od jednog kilotona, radijus bi iznosio oko 790 metara, dok bi radijus iznosio oko 1,200 metara ukoliko bi bila detonirana nuklearna bomba jačine 10 kilotona.
Ukoliko bi Ruska Federacija prva napala Sjedinjene Američke Države, Velika Britanija i Francuska bi bile u obavezi zbog člana 5 u sporazumu NATO pakta da momentalno reaguju i gađaju ruske gradove poput Moskve, Sankt Peterburg, Jekaterinburg, Nižnji Novgorod, Belgorod i ostale.
Nuklearna bomba je "mačji kašalj" u odnosu na NUKLEARNU ZIMU
Usled nuklearnih eksplozija, došlo bi do velikog pomerećaja u klimi. Nastala bi "vatrena oluja" koja bi pogodila mnoge gradove, čak i one koji nisu bili meta nuklearnog napada.
Vetrovi bi širili i raspirivali plamen koji bi zapalio sve što mu se nađe na putu, stakla bi se momentalno otopila, a sve metalne površine, kao i beton, bi se pretvorili u plutajuću reku vatre, nešto slično lavi u vulkanima.
Nakon katastrofe koja bi nastala nakon eksplozije, dolazi do novog, još većeg problema prema rezultatima istraživanja Maksa Tegmarka. Posle detonacije nuklearne bombe, dolazi do NUKLEARNE ZIME.
Ona nastaje od crnog dima koji proizvodi nuklearnu oluju.
Atomska bomba "Little boy" koja je bačena na grad Hirošimu u Japanu 1945. godine je kreirala jednu takvu oluju.
U toj eksploziji je vatrena oluja ubila između 70.000 i 80.000 ljudi, dok je bilo ranjeno oko 70.000.
Današnje bombe, hidrogene, su mnogo jače i imaju razorniju moć od atomske koja je bila bačena na Japan pre 78 godina.
U gradu poput Moskve, prestonici Rusije, koji ima čak 50 puta više stanovnika nego Hirošima te 1945. godine, dim i vatrena oluja bi bili mnogo veći.
Dim bi bio toliko gust i raspostranjen da bi prekrio stratosferu (sloj zemljine atmosfere koji se nalazi na visini od 10 do 55 kilometara).
Čak ni kiša ne bi mogla da utiče jer se ona nalazi na dosta nižoj visini od zemljine površine.
Klimatske promene i ledena leta
Taj crni "prekrivač" na nebu bi se zagrevao od strane sunca i atmosfera bi se pretvorila ubrzo u "balon vatre" koji bi se u narednih 10 godina nalazio postepeno na sve većoj visini.
Taj proces bi prouzrokovao nagle klimatske promene i to bi ohladilo Zemlju toliko da temperatura opadno duplo u odnosu na prosečnu koja je bila pre nuklearne eksplozije.
Čak bi i leto postalo jako hladno, temperatura bi bila slična zimskim svuda na planeti.
Što se tiče ljudskih stradanja, procena je da bi navodno stradalo oko pet milijardi ljudi od gladi, a oko 99 odsto stanovništva Evrope, Azije, Sjedinjenih Američkih Država, Rusije i Kine bi preminulo zbog dima koji bi prekrio gotovo celu severnu polovinu planete Zemlje.
Naučnici su pokušali da utvrde koliko ljudi bi stradalo od eksplozije nuklearne bombe, ali je to bilo jako teško utvrditi i nisu se usudili da rizikuju sa procenom.
Potencijalne žrtve nuklearne bombe u Vašingtonu i Moskvi
Niko ne želi da dođe do globalnog oružanog sukoba, naročito nuklearnog rata. Ipak, mnogi se pitaju kako bi izgledalo kada bi nuklearna bomba pala u Vašington, prestonicu Sjedinjenih Američkih Država, odnosno u Moskvu, prestonicu Ruske Federacije.
Prema portalu "nuclearsecrecy", ukoliko bi bomba pala direktno na Belu kuću u Vašingtonu, rezidenciju predsednika države, broj stradalih bio bi navodno oko 355, 810 ljudi, dok bi broj povređenih bio 631, 360.
To se odnosi na termonuklearnu bombu "W-78" koja ima snagu od 335 do 350 kilotona.
Što se tiče Moskve, ista bomba bi napravila u ruskoj prestonici navodno mnogo veću katastrofu. Broj žrtava bi navodno bio oko 618,110, dok bi broj povređenih iznosio više od 2,3 miliona!