Arlan Rozenblum iz SAD i Haime Gevara Agire iz Ekvadora utvrdili su da osoba patuljastog rasta obolele od Laronovog sindroma, ne obolevaju od raka ili dijabetesa

KITO - Dvojica naučnika, Arlan Rozenblum iz SAD i Haime Gevara Agire iz Ekvadora, proučavajući ljude patuljastog rasta, obolele od Laronovog sindroma, u jednoj komuni u Ekvadoru, došli su do neverovatnog otkrića - u njihovom genetkom kodu mogao bi se kriti lek protv kancera i dijabetesa.

Dvojac naučnika već 30 godina izučava Laronov sindrom (poremećaj koji je ustanovljen tek sredinom 20. veka), a od 99 obolelih, kako su ustanovili, niko nije preminuo od kancera ili dijabetesa.

Na ovom temelju, Rozenblum i Gevara veruju da se u njihovom genetskom kodu krije lek protiv ovih bolesti.
Za razliku od tipičnih slučajeva patuljastog rasta koji su uzrokovani nedostatkom hormona rasta (IGF-1), kod pacijenata sa Laronovim sindromom ovaj hormon se pojačano luči jer, zbog genetske mutacije, njihovo telo ne može da ga metaboliše.

Kod običnih ljudi, prevelika količina ovog hormona može dovesti do razvijanja kancera dojke, prostate ili bešike, u ranoj životnoj dobi. Rozenblum se sa obolelima od Laronovog sindroma prvi put susreo 1988. u Kitou, glavnom gradu Ekvadora, gde je došao da pomogne deci sa problemima u rastu, koju je prethodnih 10 godina lečio u svojoj klinici na Floridi.

Tada su mu pažnju privukle dve sestre, stare šest i osam godina, koje su, čak i za osobe patuljastog rasta, bile ekstremno niske. Rozenblum je kod njih prepoznao Laronov sindrom, a pošto se vratio u SAD njegov ekvadorski kolega Gevara-Agire je kroz narednih šest meseci u regiji Loha dijagnostikovao još sedam slučajeva.

Do kraja 1989. godine u istoj oblasti pronašli su ukupno 20 slučajeva, od kojih su 19 bile žene.

Opisali su ih u zajedničkoj studiji „Male žene Lohe“, a u narednih pet godina su dijagnostikovali još 45 pacijenata. Osim spoljašnjih, prva zajednička karakteristika koju su dvojica lekara uočila kod ovih pacijenata, jeste da ne obolevaju od raka i dijabetesa.

Taj zaključak usmerio je dalji tok njihovih istraživanja. Međutim, u nedostatku sredstava i podrške kod naučne zajednice, tek 10 godina kasnije su uspeli da nađu pomoć. Pomogao im je biohemičar Valter Long iz Kalifornije, koji je i obezbedio novac za petogodišnje istraživanje u kom su upoređivali pacijente sa Laronovim sindromom i njihove zdrave rođake.

Inače, Laronov sindrom je otkrio izraelski endokrinolog Zvi Laron, po kom je ovaj poremećaj i dobio ime. On se sa bolešću prvi put susreo pedesetih godina, kod dece jedne jevrejske porodice iz Jemena, a 1963. je analizom njihove krvi ustanovio da za razliku od tipičnih slučajeva patuljastog rasta, oni ne boluju od nedostatka hormona rasta već imaju njegovo pojačano lučenje. Genetska istraživanja pokazala su da svi oboleli potiču od istog pretka, najverovatnije Jevreja koji su se preobratili u hrišćanstvo tokom španske inkvizicije. Rezultati su pokazali da je među više od 1.000 „normalnih“ rođaka svaki peti umirao od raka, dok je od iste bolesti oboleo tek jedan pacijent sa Laronovim sindromom, koji se izlečio.