Dvadeseti vek bio je krvav i nasilan i neki zločini jedva da su spomenuti

U proleće je Papa Franjo razljutio turske vlasti nakon što je pokolj više od milion Jermenaca, koji su ubijeni u poslednjim danima Osmanskog carstva nazvao genocidom. Ipak, s Papom se slažu mnogi istoričari i tvrde kako je to zaista bio genocid,iako službena svetska politika retko kada upotrebljava taj izraz za jermenski masakr.

Ove godine Armenci su imali posebnu kampanju kako bi se skrenula posebna pažnja na masakr, i kako se o tragediji jermenskog naroda ne bi više govorilo samo u nekim opskurnim razgovorima, već kako bi postala deo svakodnevne, ‘mainstream’ rasprave.

Ipak, genocid u Jermeniji nije jedini slični istorijski događaj koji se ili ignoriše ili je naprosto zaboravljen. Dvadeseti vek bio je krvav i vrlo nasilan i dok su neki od najvećih zločina jako dobro poznati, poput holokausta Jevreja i genocida u Ruandi i Kambodži, neki su jedva spomenuti.

Genocid naroda Herero i Nama

Između 1904. i 1908. ubijeno je na desetine hiljada pripadnika naroda Herero i Nama na području današnje Namibije. Genocid se dogodio u vreme dok je Nemačka na tom području bila kolonijalistička sila. General Lotar von Trot je 2. oktobra 1904. izdao naredbu da se puca na svakog pripadnika Herera i Nama bili oni naoružani ili ne. To se područje nekad zvalo Nemačka jugozapadna Afrika i bila je prva nemačka kolonija. Ubijeno je oko 70.000 Herera i 7.000 Nama.

Ubistva Asirijaca i Grka

Armenci nisu bili jedina meta u vreme haotičnog pada Osmanskog carstva. Pretpostavlja se da je 250.000 Asirijaca, uglavnom hrišćana, koji su živeli u Mesopotamiji ubili pripadnici otomanske vojske u periodu oko Prvog svetskog rata. Većina preživelih raspršila se po istoku, a većina vlada priznala je da je to bio genocid.

U isto vreme u Anatoliji ubijeno je stotine hiljada grčkih hrišćana. I njih je ubila vojska Osmanskog carstva, a iako službene brojke ne postoje, procenjuje se da je ubijeno više od milion ljudi. Grčka od 1994. taj masakr i službeno obeležava kao genocid.

Holodomor, poznat i kao Gladomor

Između 1932. i 1933. oko deset miliona Ukrajinaca, što je u to vreme bila trećina ukupne ukrajinske populacije umrlo je od stravične gladi. Masovna glad nadmašila je najgore noćne more – ljudi su pribegavali kanibalizmu i nestajala su cela sela, a 25.000 ljudi dnevno umiralo je od gladi. Ipak, ono zbog čega se taj period nazvan genocidom jeste činjenica da je to bila veštački stvorena glad, koju je smislio Staljin. Razlog je otpor ukrajinskih seljaka da prihvate rusku ekonomsku politiku, te čistka nepodobnih nakon čega je Ukrajina ostavljena u stanju političke, socijalne i psihološke traume. Ukrajina je 2006. službeno Holodomor proglasila genocidom, ali Rusija, kao i Sovetski Savez pre nje odbija da se p0orodicama žrtava plati odšteta.


Masakr u Nankingu (Nanjingu)

Nanking je nekad bio glavni grad Kine i u njemu su Japanci 1937. pobili više od 300.000 ljudi, najviše zarobljenih kineskih vojnika i civile. Pokolj je trajao punih šest nedelja nakon čega je grad ostao potpuno devastiran. Istoričaru ovu tragediju zovu i “Silovanje Nankinga”, te navode da je ravan holokaustu.

Progon Nemaca

Sa zločinama nacističke Nemačke smo jako dobro upoznati, ali ono što se manje zna su progoni Nemaca koji su proterani iz Istočne Evrope nakon što je Nemačka izgubila rat. Nemci, koji su živeli na području Poljske, Češke i Slovačke, i Rusije morali su da se vrate u Nemačku i Austriju jer su silom isterani iz svojih domova. Na taj način nasilno je iseljeno 12 miliona Nemaca, a na putu prema Nemačkoj i Austriji 473 hiljade Nemaca izgubilo je život.

Posledice neuspelog državnog udara u Indoneziji

Nakon što grupa poznata kao “Septembarski pokret” nije uspela da izvede državni udar 1965., general Suharto je poveo antikomunistički progon u Indoneziji, koji se na kraju pretvorio u masakr duž zemlje. Na kraju je indonezijska Komunistička partija, koja je nekada u Indoneziji bila najbrojnija doslovno nestala. Ubijeno je preko pola miliona komunista. U Indoneziji su i do danas zabranjene bilo kakve komunističke organizacije.

Genocid u Bangladešu

Deo Indije je nakon 1947. doživeo jednu od najvećih migracija u istoriji i tada je oko dva miliona ljudi izgubilo živote u haosu koji je nastao. Nakon toga je i Pakistan ostao podeljen između svoje matice i Indije, i male provincije, Istočni Bengali koji se kasnije preimenovao u Istočni Pakistan. Podela nije trajala i imala je velike posledice. 1971. Zapadni Pakistan je krenuo prema Bengaliju vojnom silom i nakon devet meseci rata nastao je Bangladeš. Sukob je rezultirao s deset miliona izbeglica, silovano je 200.000 žena, pa se procenuje da je ubijeno oko tri miliona ljudi.

Crveni teror u Etiopiji

Između 1976. i 1978. etiopijska vlada sprovela je brutalnu operaciju koju su nazvali “Crveni teror”. Nakon svrgnuća kralja Hailea Selasiea kojeg je srušila vojna hunta 1974., nova marksistička vlada koju je vodio Mengistu Haile Mariam krenule su u progon svih opozicionih skupina. Neke procene govore da je tada ubijeno 10.000 ljudi, i da se radilo o najsistematičnijem masovnom ubistvu u istoriji Afrike, dok neki tvrde da je ubijeno i do 500.000 ljudi. Mengistu je srušen s vlasti 1991., nakon čega je pobegao u Zimbabve. Etiopijski sud ga je 2006. osudio kao odgovornim za genocid, no Mengistu je ostao da živi slobodan u Zimbabveu.

(Express.hr)