AMERIČKE PLOVEĆE TVRĐAVE BILE PRVE METE SOVJETA: Evo kako je SSSR planirao da neutrališe nosače aviona SAD (VIDEO)

U slučaju Trećeg svetskog rata, Sovjetski Savez je planirao da uveliko krene u potragu za flotom nosača aviona američke mornarice. Nosači su bili fleksibilno i moćno oružje koje je moglo delovati na periferiji sovjetske moći, radeći sve, od podrške kopnenim operacijama do lansiranja nuklearnih udara.

Jedna od misija kojih su se Sovjeti najviše plašili bila je nalet više nosača u Norveško more, gde bi mogli da ugroze sovjetske vazdušne i pomorske baze. Odatle bi nosači mogli da organizuju vazdušne napade na vojne ciljeve širom severozapadnog SSSR-a, ometajući sposobnost sovjetskih snaga da dominiraju severnim Atlantikom i šire. Naizmenično bi mogli da napadaju sovjetske podmornice balističkih projektila koje deluju u takozvanom „bastionu“ u Barentsovom moru. Sovjetske raketne podmornice, koncentrisane u blizini domovine radi zaštite, bile bi lovljene i uništene.

Ali možda najteža pretnja iz perspektive Moskve bilo je nuklearno oružje koje je redovno bilo smešteno na američkim nosačima. Izgledi da jedan ili više neprijateljskih nosača aviona deluju na obalama SSSR-a, stalno u pokretu i svaki sa do deset nuklearnih bombardera u svojoj letačkoj palubi, predstavljali su ozbiljnu zabrinutost sovjetskom rukovodstvu.

Američke borbene grupe nosača opravdano su postale oslonac za sovjetske vazdušne i pomorske snage i obe su evoluirale da ih zaustave. Koristeći kombinaciju površinskih ratnih brodova, podmornica, bombardera velikog dometa, a možda čak i nuklearnog oružja, Sovjetski Savez je planirao da brzo i odlučno izvede američke nosače, uklanjajući pretnju domovini. Uništavanje ovih sposobnih protivpodmorničkih platformi u velikoj meri bi koristilo podmorskoj kampanji sovjetske mornarice za izolaciju Zapadne Evrope.

Naglasak na nosačima aviona, ono što je američka mornarica nazvala Anti-Carrier Varfare, doveo je do toga da je sovjetska mornarica izbacila zastrašujuću silu krstarica sa navođenim raketama i krstaša. Tri krstareće vođene rakete klase Slava imale su 186,4 metra (611 stopa), raseljene su 12.000 tona i bile su sposobne za brzine do 32 čvora - što je važno prilikom pokušaja presretanja nosača aviona na nuklearni pogon.

Tri krstarice su nosile po šesnaest protivbrodskih projektila P-500 Bazalt. Veličine malog aviona, P-500 je leteo brzinom od 2,5 Maha i nosio je eksplozivnu bojnu glavu od 1.000 kilograma ili nuklearnu bojnu glavu od 350 kilotona. Raketa je imala maksimalni efektivni domet od 340 milja, sa verovatnoćom kružne greške (CEP) od 300 do 700 metara (984 do 2.296 stopa). Taj nivo preciznosti učinio je zapravo pogodivši brod od 1000 stopa konvencionalnom bojevom glavom nedopasnim predlogom, koji sugeriše da bi rakete Bazalt od samog početka bile naoružane nuklearnim glavama.

Druga glavna površinska platforma koja bi zaustavila američke nosače bili su bojni krstaši klase Kirov. Najveći površinski borci koji nisu bili nosači izgradila ih je bilo koja država od Drugog svetskog rata, klasa Kirov je bila dugačka 827 stopa, nuklearnim pogonom i raseljena 28.000 tona u potpunosti natovarena. Kirovi su nosili 20 projektila P-700 Granit. Slično raketama Bazalt, rakete Granit imale su nešto duži domet od 388 milja i nosile su nešto manju eksplozivnu bojevu glavu od 750 kilograma. S druge strane, nosila je veću 500 nuklearnih bojevih glava. Za razliku od klase Slava, Kirovi su imali zastrašujuću protivvazdušnu odbranu sposobnu da odbrani brod od vazdušnog krila nosača.

Sovjetske pripreme za borbu protiv nosača protezale su se u podmorsko carstvo. Sovjetska mornarica je izgradila 14 podmornica klase Oskara sa vođenim raketama, undersea leviathans koji su sa 14.000 tona istisnuli više vode nego krstarica klase Slava. Takođe, nuklearnim pogonom, podmornice Oscar nosile su po 24 protubrodske rakete P-700. Podmornica Oscar bilo je dovoljno za dodeljivanje i sovjetskoj severnoj i pacifičkoj floti, gde su mogle da ugroze američke nosače i na Atlantiku i na Pacifiku.

Konačno, sovjetska mornarička avijacija upravljala je velikom snagom bombardera i pomorskih patrolnih letelica namenjenih traženju i uništavanju operativnih snaga. SSSR je dodelio 120 sopersoničnih bombardera Tu-22M „Backfire“, 240 bombi Tu-16 „Badger“ sa raketama AS-2, AS-5 i AS-6 i 35 bombi Tu-22 „Blinder“ sa gravitacionim bombama sovjetskim bombama Naval Aviation, zadavši joj dovoljno udara za pokretanje masovnih napada na borbene grupe američkih nosača.

Zajedno bi sva tri kraka sovjetske mornarice, površinska, podzemna i pomorska avijacija, neumorno lovili borbene grupe nosača, uništavajući ih kad god je to bilo moguće. Iznenađujući napad protubrodskim raketama sa nuklearnim vrhom mogao je da nanese strašnu štetu američkoj floti nosača. Bez upotrebe nuklearnog oružja sovjetske snage mogle su izvesti nekoliko manjih nekoordinisanih napada iz svih pravaca, iscrpljujući branioce operativne grupe nosača i iscrpljujući rezerve municije pre pokretanja konačnog, sveobuhvatnog napada.

Iz američke perspektive, pretnja masovnim raketnim napadima bila je dovoljna za razvoj određenog broja specijalizovanih sistema naoružanja, uključujući borbeni sistem Aegis, kombinujući radar SPI-1 i raketu zemlja-vazduh SM-2 u snažnog branitelja flote. Još jedna protivmera, posebno protiv sovjetskih bombardera, bio je lovac protivvazdušne odbrane flote F-14 Tomcat, od kojih je svaki imao moćni radar AVG-9 i nosio šest raketa AIM-54 Feniksdometa 100+ milja.

Sovjetski Savez je bio kopnena sila, a sovjetska mornarica treća po redu za nacionalne resurse. Ipak, čak i dok je Crvena armija jurnula prema Pirinejima u budućem sukobu, mornarice NATO-a - posebno američki nosači aviona - nisu mogle biti zanemarene. Konačno, uništavanje američkih nosača aviona podržalo bi kopnenu ofanzivu na zapadnu Evropu, gde su Sovjeti verovali da će rat biti dobijen ili izgubljen.

Kurir.rs/National Interest