Istoričar Sonke Najcel u knjizi „Vojnici: dnevnici ratovanja, ubijanja i smrti“ opisao opuštene razgovore nemačkih zarobljenika koje su Britanci tajno snimali u logorima

BERLIN - Stravično.
Nemački istoričar Sonke Najcel napisao je knjigu „Vojnici: dnevnici ratovanja, ubijanja i smrti“, svedočanstvo o zlodelima vojnika nemačkog Vermahta, koji su tokom Drugog svetskog rata ubijali i okrutno mučili i silovali civile.

Najcelovo istraživanje bazirao je na svedočenjima iz prve ruke, i to iz međusobnih, opuštenih razgovora vojnika koji su u Britaniji bili ratni zarobljenici i čije su razgovore tajno snimali, a koja nisu izvučena pod prisilom. Uglavnom je reč o običnim vojnicima, mornarima i pilotima koji su se međusobno hvalili o ubijanju žena i dece, silovanju i egzekuciji civila.

- Pucao sam na sve živo. Baš smo voleli da gađamo majke s kolicima, pogotovo ako su vodile drugu decu za ruku. Na to smo gledali kao na sport - ispričao je natporučnik Hans Hartigs.

Vojnik koji je služio u Rusiji ispričao je da im je tamo bilo najgore da ubijaju decu, zato što su se previše migoljila i „nisi mogao da ih nateraš da stoje mirno“.

- Dok sam bio u Harkovu, na raznim radovima su bile lepe devojke. Mi bismo ih samo utrpali u auto i izbacili ih nakon što bismo završili s njima. Jednu za koju smo mislili da je ruska špijunka prvo smo tukli, pa smo se nad njom izređali nas osmorica, a onda smo je razneli granatom - rekao je pukovnik Miler.

Krvavi turizam

Snimci razgovora zarobljenih vojnika otkrili su i postojanje krvavog turizma. Naime, vojnici koji su bili prijatelji SS-ovaca koji su ubijali civile često bi pokazali želju da budu svedoci tog čina.

- Želiš da snimaš? Pa što nisi rekao? Obično ih ubijamo ujutro, ali ako je to problem, naći ćemo neke za po podne - pričao je general Edvin Graf von Rotkirh.