Budisti u kineskoj provinciji kasape tela svojih pokojnika i bacaju ih pticama grabljivicama jer ne veruju u tradicionalni način sahrane ljudi

LASA - Običaj star hiljadama godina.
Tibetanci kasape tela svojih preminulih i bacaju ih lešinarima da ih pojedu do poslednjeg komada. Stravične scene velikog broja ogromnih ptica krvavih vratova i kljunova i sa ostacima ljudskog mesa po perju samo su deo drevnog ali bizarnog običaja po imenu „nebeska sahrana“.

Komadaju tela

Taj poseban odnos prema mrtvima zastupljen je u kineskim provincijama Tibetu i Ćinghaju, kao i u Mongoliji, gde uglavnom žive ljudi koji pripadaju takozvanom vađrajana budizmu, čije se učenje svodi na verovanje u stalnu seobu ljudskog duha. Zbog toga je za njih telo samo ljuštura, brod koji tokom života nosi duh određene osobe, pa za njega i ne treba pripremati poseban obred sahrane.

Sveštenici poznati po imenu lamas nakon nečije smrti najpre održe posebnu ceremoniju, koja uključuje pevanje mantre i paljenje tamjana. Nakon toga na scenu stupaju drugi monasi koji se nazivaju rogjapas, što u prevodu znači „razbijači tela“. Iako se čini da je to užasno težak zadatak, oni slamaju tela pokojnika i pomažu njegovom duhu da izađe i uzdigne se.

Stoje godinu dana

Zbog zatvorenosti tibetanskog društva ne zna se kad se tačno ti rituali obavljaju niti da li se lešinarima bacaju čitava tela pokojnika ili se neki delovi čuvaju. Prema svedočenjima, ruke, noge i glava se najpre ostavljaju u takozvanoj Kuli tišine na jednu godinu, da bi se izložili uticaju vazduha, vlage i ptica. Pritom se tela muškaraca i žena odlažu u različite prostorije. Kad od svega ostanu samo kosti, one se razbijaju maljem, tako da se praktično pretvore u kašu i daju se pticama.

Čuvaju male životinje

Funkcija „nebeske sahrane“ jeste oslobađanje od ljudskih ostataka na što velikodušniji način. Naime, davanjem ljudskog mesa lešinarima smatra se dobrim delom jer čuva živote malih životinja, kojima bi se velike ptice u suprotnom hranile.