Povodom sedamdesete godišnjice oslobađanaj logora Jasenovac bečki dnevnik Standard objavio je komentar Nedeljka Savića, koji će biti kandidat SPÖ na predstojećim pokrajinskim izborima u Beču

Bečki dnevnik Standard objavio je povodom 70. godišnjice oslobađanja logora Jasenovac komentar našeg zemljaka Nedeljka Savića. Savić je član Upravnog odbora SPKD "Prosvjeta", a na predstojećim pokrajinskim izborima u Beču koji se održavaju na jesen biće na listi kandidata vladajuće Socijaldemokratske partije Austrije (SPÖ). Kurir prenosi njegov komentar u celosti.

"Pre tačno 70 godina iz koncentracionog logora Jasenovac oslobođeni su preživeli logoraši. On je postao simbol straha i zverskih fašističkih zločina na Balkanu.

Titovi partizani 5. maja 1945. godine oslobodili su poslednje zatvorenike koncetracionog logora Jasenovac. Ovaj logor postao je simbol genocida, sistematskog ubijanja ljudi u kom je stradalo više od 100.000 Srba, na hiljade Jevreja, Roma i antifašista. U ovom zločinu učeszvovala je Nezavisna država Hrvatska (NDH), marionetska država, koja bila usko povezana sa Italijom i Nemačkom u Drugom svetskom ratu.

NDH je bila pod vođstvom ustaškog režima i ova nacionalna teroristička organizacija se nakon napada Nemaca na Jugoslaviju, pretvorila u pouzdane partnere fašističke Namačke.Njihova „nezavisna“ država obuhvatala je prostor današnje Hrvatske, Bosne i Hercegovine i delove severne Srbije i brojala je oko 6 miliona stanovnika. Slično kao i nacionalsocijalisti, ustaše su želele da “očiste” svoju zemlju. U prvoj liniji se misli na 1.9 miliona Srba, koji su tada živeli u tim delovima.

Neposredno posle osnivanja, NDH 10.04.1941. godine ustaše su napravile logor, gde su Srbi masovno ubijani. Prvi logor je napravljen na planini Velebit u Jadovnu. Za 132 dana je ubijeno preko 40.000 ljudi. Na nagovor italijanskih fašista je taj logor 1941. godine zatvoren. Otvoren je logor Jasenovac, zvani „Aušvic na Balkanu“, koji je čak bio I ispod “standarda” logora, jer u poređenju sa Aušvicom, u logoru Jasenovac nisu postojale gasne komore, pa su ljude ubijali pomoću hladnog oružija kao što su čekići i srpovi. Tada je nastalo specijalno oružije za „lako ubijanje“ Srba, koga su nazivali „Srbosjek“.

U tadašnjoj “velikoj Hrvatskoj” bilo je 24 koncetraciona logora, od kojih su neki bili isključivo za decu. Većina ubijenih ljudi se nalazila na prostorima sadašnje Hrvatske. Kao i nacisti, ustaše su širile strah među ljudima. Planirano je takođe da Srbe prisile da pređu u katolike, a ko se tome opirao bio je ubijen bukbalno na kućnom pragu. Kako bi ustaše štedele municiju, ljude su bacali sa litica. I dan danas se vode polemike o broju ubijenih Srba".

Ustaše su detaljnije nego Nemci uspeli da sakriju svoja nedela i dokaze o izvršenom genocidu nad Srbima, pri čemu današnja istorija (US Holocaust Memorial Museum) polazi od toga da je nastradalo samo 340.000, dok drugi izvori pokazuju da je u pitanju više od jednog miliona. Možda zvuči cinično, ali Srbi su donekle imali sreću u nesreći jer su se koncentrisali na etničko homogene predele. Tamo su uspeli brzo da osnuju grupe otopra i da se sakriju u šumama i planinama. Ukupno je 92 odsto jevrejskog stanovništva Jugoslavije ubijeno.

Jedan od razloga zbog čega izvršeni genocid nad Srbima široj javnosti Austrije nije poznat, je taj da je društvu verovatno teško da sagleda sve aspekte Drugog Svetskog rata. Izvršeni genocid nad Srbima je vođen od strane hrvatskih ustaša, ali ne sme se zaboraviti da je i nacistička Nemačka I tek kako kriva.

Operacija „zapadna Bosna“ koja je brojala 40.000 nemačkih i hrvatskih vojnika, krenuloje u borbu protiv 3.000 partizana, koji su se sakrili na planini Kozara, u severozapadnoj Bosni. Iz straha od nadjačanja ovih trupa, partizanima se priključilo 70.000 srpskih civila, koji su pobegli takođe na planinu. Kako su partizani bili nadjačani, ubijeno je 1.500 njih, kao i na hiljade Srba. Ostatak je odveden na masovno ubijanje u Jasenovac.

U Jugoslaviji Josipa Broza Tita diskusija o ratnim zločinima bila je zabranjena, čak je i bilo i kažnjivano. Kao i u svakoj komunističkoj zemlji istinu i istoriju pisali su oni koji su bili na vlasti i striktno su pratili crno-belu šemu. Sve pale žrtve su bile okarakterisane kao “žrtve fašizma”. Počinioci su bežali zbog dobrih kontakata u Vatikan pa u Južnu Ameriku ili im je suđeno od strane revolucionarnih tribunala. Pitanje, da li su zločini, izvršavani čak i nad nemačkom nacionalnom manjinom, bili etnički motivisanii, ostaje nepomenutno.

Nakon Titove smrti počinje da se sumnja u istinu, koja je bila izložena javnosti od strane čelnika vlasti. Jugoslavija nije uživala ”luksuz” drugih socijalističkih država, jer ona nije bila etnički homogena. Svako diskutovanje o etničkom čišćenju moglo je da poljulja osetljive međuetničke odnose. Pravovremena i potpuno razjašnjena analiza genocida u Drugom svetskom ratu mogla je da razjasni ljudima – pa čak i današnje odnose u bivšoj Jugoslaviji – da se nasilje, motivisano etničkim čišćenjem, ne može ničim opravdati. I iz ovog razloga ne smemo zaboraviti ni jednu palu žrtvu genocida nad Srbima."