Njegova duhovna deca su vladike Atanasije Jevtić, Amfilohije Radović i Artemije Radosavljević

Blagoje Popović, u monaštvu Justin, rođen je 1894. godine u Vranju. Pobožnost roditelja i blizina manastira Prohor Pčinjski od malih nogu usmerili su ga ka pravoslavlju. Osnovnu školu završio je u Vranju, a devetorazrednu bogosloviju u Beogradu pohađao je od 1905. do 1914. godine.

Prvi svetski rat prekinuo je njegovo školovanje. Kao i mnogi njegovi sunarodnici 1915. godine, Blagoje je bio prinuđen da se povlači preko Albanije. Sa đačkom bolničkom četom stigao je u Skadar, gde se naredne godine u Crkvi Svetog Nikole zamonašio. Vreme do leta te 1916. godine proveo je na Duhovnoj akademiji u Petrogradu, a onda je, u predvečerje Oktobarske revolucije, prešao u Englesku. Tamo je na studijama u Oksfordu boravio do 1919. godine. Tu je spremao doktorsku disertaciju na temu „Filosofija Fjodora Mihajloviča Dostojevskog“, ali je nije odbranio jer je došao u principijelan sukob s profesorima koji nisu bili pravoslavne vere.

Ukidanje stipendije

U Srbiji je 1919. godine bio predavač na Bogosloviji u Sremskim Karlovcima, a onda odlazi u Atinu da doktorira na tamošnjem bogoslovskom fakultetu. Samo dve godine kasnije, pred sam doktorat, Sveti sinod mu bez najave ukida stipendiju. Prinuđen je da se vrati u Srbiju i opet predaje u karlovačkoj Bogosloviji. Nedugo zatim postaje urednik pravoslavnog časopisa Hrišćanski život, a njegovi komentari o nekim negativnim pojavama u sveštenstvu SPC i bogoslovskim školama nailaze na veliki odjek u javnosti i bes u visokim crkvenim krugovima. Odbranio je doktorat u Atini 1926. godine, a zatim je iz Bogoslovije u Karlovcu proteran u Prizren, gde je proveo oko godinu dana, tačno onoliko vremena koliko je trebalo da se časopis Hrišćanski život ugasi.


Kad se u Češkoj javio pokret pounijaćenih pravoslavaca željnih da se vrate u prvobitnu veru, Crkva im šalje episkopa Josifa Cvijovića i Justina kao njegovog pomoćnika. Ubrzo je Sveti sinod odlučio da i njega postavi za episkopa, ali je on to odbio, smatrajući da je nedostojan tog čina. Posle toga nijednom nije biran niti predlagan za episkopa.

Saradnja s vladikom Nikolajem

Profesor je bogoslovije u Bitolju, a od 1934. predaje na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Sarađuje s vladikom Nikolajem i vatreni je borac protiv potpisivanja Konkordata, državnog ugovora s Vatikanom koji bi privilegovao Katoličku crkvu. Zajedno s filozofom Branislavom Petronijevićem 1938. u Beogradu osnovao je Srpsko filozofsko društvo. Bavio se prevođenjem bogoslovske literature.

Na beogradskom Bogoslovskom fakultetu ostao je kao profesor do kraja Drugog svetskog rata. Komunisti su ga uhapsili po dolasku na vlast i 1948. do kraja života proveo je u manastiru Ćelije kod Valjeva, gde su ga posećivala sveštena lica i vernici kako bi čuli od njega mudre reči.

Jedan crkveni autor zapisao je da je Justin „dao autentičan hrišćanski odgovor na sve izazove kojima je bio izložen hrišćanin u 20. veku“.

Umro je 1979. godine.

Bio je plodan pisac, a njegovo kapitalno delo je „Žitije svetih“ u 12 knjiga. Za izdavanje su ih priredila Justinova duhovna deca, buduće vladike Atanasije Jevtić, Amfilohije Radović i Artemije Radosavljević.

Srpska pravoslavna crkva proglasila ga je za svetitelja 2010. godine i slavi ga 14. juna.

ČUDO U MANASTIRSKOJ PEKARI

Prepodobnom Justinu pripisuje se i ovo čudo - godine 1952. u manastiru je bilo četrdeset sestara, a jednom im je zapretila glad, ostala im je bila samo jedna vangla brašna. Sestra koja je poslovala u kuhinji za večerom se požalila ostalima, a Justin je rekao: „Molite se Bogu, Gospod brine za nas!“ Sutradan izjutra, kad je sestra otišla u kuhinju, našla je puna dva sanduka brašna!