Srpska pravoslavna crkva danas slavi Svetog Arsenija Sremca, Arhiepiskopa srpskog i najodgovornijeg učenika Svetog Save koji se brinuo o autokefalnosti SPC.

Mesto rođenja drugog srpskog Arhiepiskopa smešta severno od Save i Dunava, između pomenutih reka, neki spominju da je to Bingula ili Dabar kod Starog Slankamena.

Mladi Arsenije „od mladosti svoje” voleo je monaški život, a uzor je pronašao u jedinom pravoslavnom manastiru u Sremu, Sveti Dimitrije u Sremskoj Mitrovici, koji se u izvorima rimske kurije označava kao „pun monaha Grka” i „leglo šizmatičkih zabluda”.

Sveti Arsenije Sremac na sebe je poneo breme upravljanja mladom srpskom arhieskopijom koja je bila važna za srpski državni i narodni život u srednjem veku.

U zborniku Žitija kraljeva i arhiepiskopa srpskih nalazi se obimna hagiografija Sv. Arsenija, koju je napisao Arhiepiskop Danilo II. Kako je pisac imao za cilj da pokaže molitveni i podvižnički lik drugog srpskog arhiepiskopa, u tekstu se nalazi ipak srazmerno malo pozitivnih istorijskih činjenica koje bi govorile o Arsenijevoj upravi nad crkvom i crkveno-političkom okruženju.

Nasledio je „presto arhiepiskopa srpskih i pomorskih zemalja” 1233. godine, na lično zauzimanje Svetog Save, pošto se ovaj povukao i otišao na svoje drugo putovanje u Svetu Zemlju.

Arhiepiskop Arsenije je podigao Crkvu Sv. Apostola u Peći, odredivši je umesto Žiče da bude sedište srpske crkve, jer je Žiča bila suviše izložena napadima neprijateljskih vojski. Zajedno sa kraljem Vladislavom starao se oko prenosa moštiju Sv. Save iz Trnova u Srbiju i učestvovao je u prenosu stolice episkopa stonskih iz Manastira Presvete Bogorodice u Stonu u manastir Sv. Petra i Pavla na Limu.

Zbog bolesti se povukao sa čela srpske crkve 1263, a upokojio tri godine docnije u žičkom metohu Crnča, takođe na Limu.

Sahranjen je u svojoj zadužbini, Crkvi Sv. Apostola u Peći.


(manastirostrog)