SVAKOG NOVEMBRA HRVATSKA PATETIČNO OBELEŽAVA SVOJ MIT: Priče o Vukovaru pune laži, prevare i podvala, prava istina je POTPUNO DRUGAČIJA

Svaki narod ima jedan ili više nacionalnih mitova. Tako Francuzi imaju „Ivanu Orelansku“, Srbi „Kosovski mit“, itd. Mit nije laž ni izmišljotina nego stvarni događaj koji je kroz vekove poprimio mitske dimenzije u svesti naroda i postao centralna tačka u oblikovanju nacionalnog identiteta. Hrvati kao i mnoge druge nacije sve do 1991. godine nisu imali svoj mit. Katolička crkva i vladajuće garniture u Hrvatskoj izabrale su baš vukovarsku bitku za službeni hrvatski nacionalni mit. Međutim, „Vukovarski mit“ je za razliku od drugih nacionalnih mitova potpuno utemeljen na laži, prevari i podvalama.

Danas sva deca u Hrvatskoj u 8. razredu odlaze u Vukovar i tamo uče kako je Vukovar oduvek bio hrvatski grad, kako su rat u Vukovaru započeli Srbi i JNA koja je bila srpska vojska, kako se u Borovom selu dogodio masakr „hrvatskih redarstvenika“, kako je Vukovar „grad heroj“, „hrvatski Staljingrad“ koji je bio u potpunom okruženju i kojeg su branili slabo naoružani „branitelji“, kako je Ovčara najveći zločin… U nastavku ćemo koristeći samo hrvatske izvore pobiti sve ove laži kojima se i dalje raspiruje mržnja i onemogućuje miran suživot Srba i Hrvata.

Vukovarska bitka za uvertiru ima pokolje srpskih civila mesecima pre početka rata, blokiranje kasarne JNA i ubijanje regruta. Ona je dobar pokazatelj kako su Hrvati izvršili agresiju na Srbe, a kasnije pokvareno krivicu za rat pokušali pripisati Srbima. Ovaj tekst je skroman doprinos demistifikovanju tog odvratnog mita.

Zabluda: Vukovar je oduvek bio hrvatski grad.

Istina: Do 18. veka Srbi su u Vukovaru bili apsolutna većina, a onda Austro-Ugarska počinje da doseljava stanovništvo iz cele Monarhije. Broj Srba se dodatno smanjio nakon ustaških pokolja iz 1941., a nastavio se smanjivati i u decenijama posle drugog svetskog rata kada su komunističke vlasti masovno doseljavale Hrvate, pogotovo iz Dalmacije i Hercegovine. Uprkos svemu, Vukovar je ostao multi-etnička sredina, gdje je osim Srba i Hrvata živelo i jako puno Mađara, Nemaca, Rusina, Slovaka, Ukrajinaca i dr. …

Na poslednjem predratnom popisu stanovništva (1981.) čak se 21.2 posto stanovnika Vukovara izjasnilo kao Jugosloveni, najviše u celoj Hrvatskoj, dok je Hrvata bilo samo 37 posto. Zato ne treba da čudi da je baš Vukovar izabran od strane Tuđmana i HDZ-a kao poprište ratnih sukoba. Na izborima 1990. u Vukovaru uopšte nije pobedio HDZ, nego SDP. Komentarišući rezultate tih izbora u Vukovaru hrvatski predsednik Franjo Tuđman je izjavio: "Zapamtiće me me crveni Vukovar!" I zapamtio ga je.

Zabluda: Rat u Vukovaru su počeli Srbi.

Istina: Pre bilo kakvih sukoba, još u rano proleće 1991., hrvatske paravojne jedinice su počele da otimaju i ubijaju srpske civile, tako da su do početka direktnog ratnog sukoba ubile najmanje 126 civila srpske nacionalnosti, prema hrvatskih izvorima ( šef Tuđmanove obaveštajne službe, SUZUP-a u Vukovaru, Ferdinand Jukić navodi tu brojku, dok JNA navodi i do 400).

Pripadnici hrvatskih paravojnih jedinica nisu bili samo iz Vukovara, već su tamo smišljeno poslani iz cele Hrvatske, pa su i mnogi vukovarski Hrvati bili u strahu. Pre bilo kakvog rata i sukoba, hrvatske vlasti u Vukovaru prestale su da Srbima isplaćuju penzije i počele da otpuštaju Srbe sa posla.

Pre bilo kakvog rata i sukoba pripadnici hrvatskih paravojnih jedinica digli su u vazduh srpske kafiće: “Krajišnik” (15. 4.), “Sarajka” (3. 5.), “Tufo” (3. 5.), “Brdo” (6. 5.), “Mali raj” (28. 6.), “Popaj” (2. 7.), “Točak” (21. 7.), “Čokot bar” (24. 7.), “Šid” (30. 7). Pošteđena nije bila ni kuća poznatog fudbalera Siniše Mihajlovića čija je majka Hrvatica.

Nalogodavci zločina bili su visoko rangirani članovi HDZ-a, sekretar narodne obrane opštine Osijek Branimir Glavaš (poznat po rečima kojima je najavio rat: „Neka igre počnu“), sekretar narodne odbrane opštne Vukovar Tomislav Merčep, potpredsednik hrvatskog sabora i bivši saradnik UDB-e Vladimir Šeks i Ivan Vekić koji će 31.07.1991. postati ministar unutrašnjih poslova Hrvatske.

Od te četvorice Glavaš je osuđen za ratne zločine od strane hrvatskog suda, Merčepu se sudi, Vekić je pod istragom USKOK-a, a Šeksa je za zločine optužio spomenuti Glavaš.

To potvrđuje i prvi Tuđmanov ministar unutrašnih poslova Hrvatske, Josip Boljkovac u svojoj knjizi „Istina mora izaći van“ gdje opisuje događaj iz 4. meseca 1991. kada su Šeks, Šušak, Glavaš i Vukojević (sve visoko ranigirani hdz-ovci) pucali armbrusima po Borovu selu.

To je bilo puno pre nego je bilo koji Srbin ispalio i jedan metak u Vukovaru. U Vukovaru su, kao da je pod nacističkom okupacijom, bile potrebne propusnice koje je izdavao Tomislav Merčep. O atmosferi koju su stvarale hrvatske paravojne jedinice na čelu sa Merčepom svedoči i poverenik hrvatske vlade za Vukovar, Marin Vidić Bili, u pismu koje je iz Vukovara uputio hrvatskoj vladi, ali i nekolicini opozicionih čelnika:

„Imenovanjem Merčep Tomislava za sekretara Opštinskog sekretarijata u Vukovaru došlo je do uzurpacije vlasti i koncentracije funkcija u jednoj osobi i to predsednika HDZ-a, te faktički komanda ZNG-a, policijom i civilnim organima vlasti. Okružen ljudima sumnjivih moralnih i stručnih kvaliteta, bivšim kriminalcima, preuzeli su apsolutno nadzor nad svime u Opštini Vukovar, ne prezajući od nasilnih i represivnih mera nad građanima Opštine Vukovar (bespravnim upadanjem u privatne stanove, upućivanjem usmeno i pismeno u napuštene stanove osoba koje su tražile smeštaj, pljačkanjem stanova, oduzimanjem privatnih vozila, nasilnim privođenjem na saslušanje pa čak i egzekucijama. Takvim ponašanjem stvorio je u gradu opštu psihozu straha među hrvatskim i srpskim stanovništvom, što je rezultiralo masovnim begom iz grada, totalnom blokadom rada polcije, ZNG-a, organa uprave i stvorilo opštu konfuziju…“

Zabluda: U Borovom selu se dogodio pokolj „hrvatskih redarstvenika“.

Istina: Borovo selo bilo je čisto srpsko selo. Srbi su činili više od 98 posto stanovništva. Na izborima iz 1990. u Borovom selu je, kao i u drugim opštinama sa srpskom većinom, pobedio SDP što pokazuje da su Srbi iz Borovog sela bili za suživot sa Hrvatima. Nekoliko meseci ljudi su živeli mirno, a onda su hrvatske paravojne jedinice pod vodstvom Tomislava Merčepa počele dizati tenzije. HDZ je svojim članovima u Vukovaru već početkom 1991. podelio oružije.

Ubrzo su hrvatske paravojne jedinice digle u vazduh prve srpske objekte, a onda i likvidirali prve srpske civile. 15.4. minirana je srpska kafana „Krajišnik“ na Sajmištu. 1.5. dogodilo se i svirepo ubistvo srpskog starca Stevana Inića u Bršadinu, selu blizu Borova.

U Borovom selu za praznik rada meštani su kao i svake godine do tada stavili jugoslovensku zastavu na mesnu zajednicu, zastavu države koja je tada još uvijek bila zajednička država i Hrvata i Srba, a predsednik i premijer Jugoslavije bili su Hrvati. Ta zastava smetala je patroli tzv. hrvatskih policajaca iz Osijeka, a u stvari se nije radilo o policajcima, nego o pripadnicama hrvatskih paravojnih jedinica kojima su podeljenje policijske značke nekoliko mjeseci ranije.

Kada je krajem 1990. godine tadašnji hrvatski ministar obrane Špegelj snimljen kako govori da će ubijati porodice oficira JNA na kućnom pragu i kada je otkriveno da se hrvatske paravojne jedinice već uveliko naoružavaju, hrvatske vlasti su svim pripadnicima paravojnih jedinica, među kojima je bilo puno kriminalaca i bivših ustaških terorista iz dijaspore, podelile iskaznice MUP-a.

Meštani su tim tzv. policajcima pružili otpor; ovi su se dali u beg, a dvojicu su meštani zarobili. Tuđmanu i vlasti u Zagrebu je to bila idelana prilika za izazivanje incidenta većih razmera koji im je bio preko potreban – referendum o samostalnosti Hrvatske se bližio i trebalo je pripremiti javno mjenje u Hrvatskoj.

Odmah idući dan, Tuđmanov režim šalje u Borovo selo do zuba naoružane pripadnike paravojnih jedinica sa značkama MUP-a, autobus i mnoštvo osobnih vozila. Čim su ušli u centar Borovog sela i izašli iz autobusa otvorili su vatru po civilima, iako je u neposrednoj blizini bila škola puna dece. Na licu mesta je ubijen starac Vojislav Ilić, nekoliko civila su ranili, a među njima i jedog Hrvata koji je kupovao pelene za dete koje samo čudom nije pogođeno.

Tzv. hrvatski redarstvenici pokušali su zauzeti najvažnije tačke u selu, ali im je iz dvije najposjećenije kavane u centru uzvraćena vatra, a zatim su se uključili i drugi meštani Borova sela koji su u tom trenutku bili usred poljoprivrednih radova. „Redarstvenici“ nisu očekivali takav otpor, pa su se u kukavičkom begu odlučili za gnusan čin.

Upali su u ambulantu gde su vadili bombe pred majkama i decom i decu uzeli kao taoce, čak su na prozor dok je trajala pucnjava stavili desetogodišnju kćer lokalnog vlasnika diskoteke Mladena Grbića, kao i kćerku zapovednika obrane Borova sela Vukašina Šoškočanina.

Kad se videli da će meštani obraniti selo i da im nema spasa, jer im je pojačanje zaustavljeno i odbijeno na ulazu u selo, „redarstvenici“ su u pomoć pozvali JNA koja je oko 15 sati ušla u selo, prvo zaštitila, a onda i evakuisala hrvatske „redarstvenike“. 18 godina nakon tog događaja, Josip Boljkovac, prvi hrvatski ministar unutrašnjih poslova, koji je u vreme napada na Borovo selo obavljao tu funkciju i bio Tuđmanova desna ruka, priznaće u svojoj knjizi „Istina mora izaći van“ koju je objavio pred smrt, da je rat u Hrvatskoj počeo napadima hrvatske policije na Srbe i da je napad na Borovo selo bio hrvatska provokacija. Samo je besramna hrvatska propaganda mogla takav gnusan čin prikazati kao nekakvu žrtvu i „pokolj hrvatskih redarstvenika“.

Zabluda: Srbi su u Beogradu bacali cveće na tenkove koji su išli na Vukovar.

Istina: Beograd je tada imao više od 1.5 milona stanovnika, a tenkove je ispratilo nekoliko stotina ljudi što je vidljivo i na snimcima. U Beogradu su se održavali anti-ratni protesti, za razliku od Zagreba i cele Hrvatske gde nije bilo nijednog jedinog. U Zagrebu je u to vreme Tuđman pretio da će Srbe svesti na 3.5 posto, hvalio se da je sretan što mu žena nije ni Srpkinja ni Židovka, a ludilo je išlo do te mere da je komentator HRT-a njegov dolazak na trg Bana Jelačića pred opijeno mnoštvo uporedio sa ulaskom Isusa u Jerusalem. Za razliku od Hrvatske, gde je odziv na mobilizaciju bio od 30 do 60 posto, u Beogradu je odziv bio 2 do 10 posto, a i oni koji su bili mobilisani su često dezertirali i odbijali učestvovati u ratu.

Zabluda: JNA je napala Vukovar.

Istina: JNA je 14.9. 1991. krenula u legitimnu i legalnu deblokadu svoje kasarne u Vukovaru. Hrvatske paravojne jedinice 20 dana držale su kasarnu JNA u blokadi bez ikakvog razloga. Prema priznanju Tomislava Merčepa, JNA je bila vrlo korektna u Vukovaru, a ne treba zaboraviti da je baš JNA 3 meseca pre nego što će joj hrvatske paravojne jedinice blokirati kasarnu u Vukovaru spasila hrvatske „redarstvenike“ u Borovom selu. Danima pre početka deblokade, Tuđman je odbijao molbe svog nekadašnjeg prijatelja Kadijevića da deblokirala kasarnu, uključi vodu i struju ili da bar dozvoli sahranjivanje leševia mladih vojnika JNA koji su bili ubijeni od hrvatskih snajpera.

Tuđman je, pošto je već ranije odlučio da u Vukovaru napravi pokolj, ostao je gluv na sve Kadijevićeve molbe, nagovaranja i pretnje. Ne treba zaboraviti da je veliki deo stanovnika Vukovara JNA doživljavao kao svoju vojsku koja ih je oslobodila. JNA je 14.9.1991. kada je krenula u deblokiranje kasarne, i dalje bila jedina legitimna i legalna vojska u celoj Jugoslaviji, pa tako i u Vukovaru.

Prema tome, JNA nije mogla napasti grad u državi gde je ona jedina službena vojska, gde se nalazi njena kasarna pod blokadom i paljbom i gde je veliki deo stanovnika grada smatra svojom vojskom.

Zabluda: JNA je bila srpska vojska.

Istina: Na čelu JNA bio je Veljko Kadijević, Hrvat po majci, rođen u Hrvatskoj, oženjen Hrvaticom. Njegovi zamenici bili su Hrvat Josip Gregorić i Slovenac Stane Brovet. Od svih hrvatskih generala u JNA, tada je na hrvatsku stranu prešlo manje od 25 posto, dok je preko 75 posto hrvatskih generala ostalo u JNA do kraja rata u Vukovaru. U vreme bitke za Vukovar Glavni komandant štaba Centralne komande u Beogradu bio je Hrvat Andrija Silić, glavni komandant Ratnog vazduhoplovstva bio je Hrvat Zvonko Jurjević (koji je baš tada zamenio Hrvata Antona Tusa), glavni komandant Jugoslovenske ratne mornarice Hrvat Božidar Grubišić, glavni komandant Centra visokih vojnih škola u Beogradu bio je Hrvat Ivan Radanović, glavni komandant Komandno štabne akademije Hrvat Tomislav Bjondić, glavni komandant Vojne akademije u Beogradu Hrvat Mate Pehar, dok je nešto pre rata u Vukovaru Aleksandar Vasiljević (porijeklom Bugarin) preuzeo KOS od Hrvata Milivoja Pavičevića, koji je i dalje ostao u JNA. Komandant Prve Armije koja je krenula u deblokadu svoje kasarne u Vukovaru bio je Aleksandar Spirovski, Makedonac.

Tokom cele 1991., dakle u vrijeme borbi za Vukovar, u sastavu JNA bio je veliki broj Hrvata, Muslimana, Makedonaca, Crnogoraca i nešto manje Slovenaca. Muslimanskih oficira tada je u JNA bilo oko 500, a najpoznatiji su Atif Dudaković, Sefer Halilović i Izet Nanić kojeg će 1995. sa leđa ubiti muslimani u Hrvatskoj, dok je sa svojim vojnicima činio zločine nad srpskim civilima u Krajini koji su bežali od hrvatske vojske. I na ostalim funkcijama bili su Hrvati.

Od Titove smrti relano najuticajnija osoba u Jugoslaviji bio je premijer. Svo troje premijera nakon Titove smrti su bili Hrvati. 1991. predsednik predsedništva SFR Jugoslavije bio je Hrvat Stipe Mesić, premijer Hrvat Ante Marković, ministar spoljnih poslova Hrvat Budimir Lončar, načelnik Službe bezbednosti Hrvat Zdravko Mustač…

Kada je 14.9.1991. JNA u Vukovaru pokušala deblokirati svoju kasarnu, Hrvatska je tada još uvek bila u sastavu Jugoslavije, još nije bila donela nikakav pravni akt o izlasku iz Jugoslavije, a i kad ga je kasnije donijela, on je postao važeći tek međunarodnim priznanjem Hrvatske 1992., kada su borbe u Vukovaru već mesecima bile okončane.

Zabluda: Vukovar je bio važna strateška tačka.

Istina: Strateški gledano Vukovar je bio potpuno nebitan. Bio je udaljen više od 50 kilometara od auto-puta, a čak 250 kilometara od Zagreba. Nakon njega bili su dobro utvrđeni Vinkovci, Osijek, Požega, Nova Gradiška, Kutina, Ivanić Grad…. da je JNA htela napasti Zagreb krenula bi preko Karlovca (48 kilometara, ni jedno veće naselje do Zagreba), Siska (47 kilometara, ni jedno veće naselje do Zagreba), ili Novske (94 kilometra, od većih naselja Kutina i Ivanić grad), jer je tamo imala svoje položaje, odnosno to su bila područja sa srpskom većinom koja su kontrolisali hrvatski Srbi.

Zabluda: Hrvati su bili slabo naoružani.

Istina: Hrvati su prilikom predaje u Vukovaru imali pešadijske municije za mesece borbe. Imali su najmodernije protivklopno oružje koje su dobili od Nemačke. Bili su dobro naoružani oružjem iz bivših zemalja Varšavskog pakta, najviše iz Mađarske. Još 1990. u jesen, prema izjavi tadašnjeg Tuđmanovog ministra obrane Špegelja, hrvatske paravojne jedinice brojale su 80 000 ljudi pod oružjem i u 81 opštini u Hrvatskoj bile su formirane grupe za zauzimanje kasarni i skladišta JNA.

Prema izjavi Ferdinanda Jukića, šefa vukovarskog SUZUP-a (hrvatska tajna služba), koji je tri puta pratio Tuđmana na pregovorima u Karađorđevu, hrvatske paravojne jedinice iz istočne Slavonije su se u osvit rata naoružale sa 10 kamiona oružja iz skladišta JNA u Batajnici koji su plaćeni zaplenjenim srebrom i zlatom iz Osječkog suda. 15.9. dakle samo dan nakon početka ratnog sukoba u Vukovaru, Hrvatske paravojne jedinice, tzv. Zbor narodne garde su prilikom predaje Varaždinske kasarne došle su u posed 74 T-55 tenkova, 88 oklopnjaka, 36 samohodnih PZO topova, 24 100mm protutenkovskih topova, 72 minobacača od 120mm. Svo oružje bilo je raspoloživo i moglo se za nekoliko sati dopremiti do Vukovara da je to Tuđmanu i hrvatskoj politici odgovaralo. Dva dana kasnije predale su se kasarne u Križevcima, Čakovcu, Osijeku, Đakovu (zaplenjeno je 54 PT topa od 100mm i 48 samohodnih PZO topova), protivenkovska brigada iz Virovitice, i druge. Narednih dana predale su se još neke kasarne. 29.9.1991. Hrvati su iz Bjelovarske kasarne zaplenili 78 tenkova T-55 i 80 oklopnjaka.

Tuđman je prema tome u Vukovar već 30.9.1991., šesnaest dana od početka direktnog ratnog sukoba, mogao poslati preko 300 tenkova i oklopnih vozila i masu svog ostalog naouružanja. Sa Vukovarskog ratišta, za vreme najžešćih borbi, Tuđman je povukao petnaest najsavremenijih tenkova M-84 koji su prebačeni u tvornicu “Đuro Đaković” gde su na njima učinjene sitne popravke te su prodati Kuvajtu za 6 miliona evra. U samom Vukovaru Hrvati su imali 26 (4 zarobio Arkan) tenkova i oklopnih transportera, 52 topa do 100 mm, 32 topa preko 100 mm, 8 minobacača i jedan višecevni raketni bacač.

Zabluda: Vukovar je bio u potpunom okruženju, opsada je trajala 87 dana.

Istina: Vukovar ni jedan dan nije bio u potpunom okruženju. Pred sam pad Vukovara zapovednik Branko Borković je sa skupinom svojih paravojnika pobegao iz njega. Ni bitka za Vukovar nije trajala 87 dana već 66 dana, ali do zadnjeg dana Vukvar nije bio u okruženju. Prema hrvatskom zapovedniku u Vukovaru Branku Borkoviću prvi napad na Vukovar počeo je 14.9., Borković je iz Vukovara pobjegao 16.11, a Vukovar je pao 18.11., što znači da su hrvatske paravojne jedinice u Vukovaru izdržale samo 66 dana.

Zabluda: Hrvati su u Vukovaru naneli ogromne gubitke JNA, 8.000 poginulih, 15.000 ranjenih te između 400-600 uništenih tenkova i oklopnih vozila, oko 20 uništenih aviona i helikoptera.

Istina: U Hrvatskoj više nema ozbiljnog istoričara koji bi zastupao te brojke. Prema do sada najpreciznijim podacima, na strani JNA je 1.103 vojnika i dobrovoljaca ubijeno, 2.500 ranjeno, 110 tenkova i transportnih vozila uništeno i 2 aviona oborena, dok je još jedan pao zbog kvara. Hrvatski gubici bili su 1329 poginulih, 777 ranjenih, uništenih 26 tenkova i oklopnih transportera.

Zabluda: JNA je u ratu sa Hrvatima u Vukovaru imala preko 80 000 vojnika.

Istina: Davor Marijan je desničar, hrvatski istroričar, koji je pokušavao da obrani hrvatske laži o Vukovaru, ali je na kraju istraživanja morao priznati za Hrvate poražavajuću činjenicu. Vukovar je osvojilo 7 000 vojnika JNA i dobrovoljaca, a u čitavoj istočnoj Slavoniji JNA je imala nešto više od 15 000 vojnika. Priče o nekakvih 80 000 su sulude, a 20 000 kako procjenjuju realniji hrvatski istoričari je gornja granica svih vojnika koji su došli u Istočnu Slavoniju, a treba znati da je JNA konstantno bila suočena sa masovim dezerterstvom.

Zabluda: Vukovar je hrvatski Staljingrad.

Istina: Uporediti Vukovar sa Staljingradom je vrhunska ludost hrvatske ratnohuškačke propagandne mašinerije. Vukovar nikad nije bio u potpunom okruženju jer je JNA ciljano ostavila 500 metara širok put kroz kukuruzište prema Bogdanovcima kojim je dva dana pre pada grada pobegao hrvatski zapovednik Borković i deo pripadnika hrvatskih paravojnih jedinica. U Vukovaru je 6 700 dobro naoružanih boraca izdržalo samo skormnih 66 dana protiv nešto više od dvostruko brojnije JNA, a u teoriji ratovanja je poznato da su za osvajanje nekog grada potrebne bar trostruko brojnije snage.

Zabluda: Hrvatski državni vrh bio je zabrinut za sudbinu civila u Vukovaru.

Istina: U transkriptu objavljenom u hrvatskom Dnevniku na pitanje hrvatskog zapovednika Dedakovića može li evakuirati civile, Tuđman to rezolutno zabranjuje. Prema poznatoj hrvatskoj književnici i kolumnistici Vedrani Rudan, Tuđman je namerno vratio nekoliko autobusa dece u Vukovar nadajući se da će Srbi nad njima izvršiti pokolj. Međutim, Tuđmanove bolesne vizije se nisu ostvarili i Srbi su svu decu i civile evakuisali iz Vukovara. Dok je Vukovar padao Tuđman je sa Antunom Vrdoljakom igrao tenis.

Zabluda: Ovčara je najveći zločin u ratu u Hrvatskoj.

Istina: Na Ovčari je streljano oko 200 ratnih zarobljenika, a mnogi od njih bili su optuženi od vukovarskih civila, i Srba i Hrvata, za najteže zločine (među njima su najmanje 130 ubijenih srpskih civila pre početka direktnog ratnog sukoba), a među streljanim je bilo i stranih plaćenika, poput francuskog fašiste Jean-Michel Nicoliera, jer su sve vreme rata u Vukovaru, a i u Hrvatskoj, Hrvati imali pomoć brojnih fašističkih i ultra-nacionalističkih organizcija iz zapadne Evrope.

Po broju ubijenih – 200 streljanjih pripadnika hrvatskih paravojnih jedinica, Ovčara je najveći srpski zločin u Hrvatskoj. Za poređenje, u Oluji je Hrvatska vojska ubila između 1 000 (po hrvatskim izvorima) do 2 000 (po srpskim) civila, uglavnom starijih od 80 godina koji su bili preslabi da pobegnu.

Zabluda: Vukovar je grad heroj.

Istina: Prije nego što su hrvatske paravojne jedinice izvršile nasilnu mobilizaciju, u Vukovaru je bilo oko 1600 hrvatskih boraca, od čega više od polovine iz drugih delova Hrvatske i BiH. Prema tome, jedva nešto više od 10 posto vukovarskih Hrvata (i po neki Mađar i Srbin) se dobrovoljno priključilo hrvatskim paravojnim jedinicama. O kakvom onda herojstvu pričamo? Na snimcima, odmah po ulasku JNA u Vukovar vide se hrvatski vojnici koji plačućim glasom govore da su ih hrvatske paravojne jedince nasilno mobilisale.

Vidi se otac koji priča da su njegovi sinovi, pripadnici hrvatske paravojske činili zločine nad srpskim civilima u Vukovaru. O masovnom napuštanju položaja Hrvata i bežanja u Vinkovce, pa čak i u Srbiju, govori se čak i u propagandnom pamfletu hrvatske televizije“ Heroji Vukovara“. Dezerterstvo je bilo glavni razlog poraza hrvatskih paravojnih jedinica i pada Vukovara.

(Kurir.rs/Srbin.info, Marko Markić)