BOLNO SEĆANJE NA BOŽIĆNI MASAKR Žrtve iz sela Kravica imale OD 4 DO 89 GODINA, nepokretnu baka Maru su ŽIVU ZAPALILI POSLE MUČENJA

Najmlađa žrtva muslimanskog terora bio je četvorogodišnji Vladimir Gajić

Stradalo je 162. Srba iz ovog mesta i susednih zaselaka u odbrambeno-otadžbinskom ratu, od kojih su njih 49 ubile muslimanske snage iz Srebrenice na pravoslavni Božić, 7. januara 1993. godine.

Nastavljajući etničko čišćenje i uništavanje svega što je srpsko, započeto u aprilu 1992. godine, muslimanske snage iz Srebrenice pod komandom Nasera Orića, uz pomoć jedinica sa bratunačkog, vlaseničkog i zvorničkog područja upale su na pravoslavni Božić 1993. godine u Kravicu, gde su zverski ubile 49 meštana, od kojih se sedmoro vode kao nestali.

Muslimanski vojnici nisu imali milosti ni prema ženama, ni prema nepokretnim starcima a nisu bila pošteđena čak ni deca. Gotovo sve žrtve su ubijene nakon zarobljavanja i stravičnih tortura. Osim pripadnika 28. divizije tzv. Armije BiH u masakru su učestvovali i brojni muslimanski civili, žene i maloletnici. Neki članovi i članice udruženja bošnjačkih žrtava više puta su se javno tokom gostovanja u emisijama hvalili kako su 7. januara 1993. učestvovali u napadu na Kravicu ali i na ostala srpska sela.

Međutim, odbijaju da kažu gde su masovne grobnice i posmrtni ostaci ubijenih srpskih žena, civila i zarobljenika.

Napad na Kravicu predstavlja čist primer agresije muslimanske tzv. Armije BiH na područja naseljena srpskim stanovništvom i ovaj masakr ima brojne elemente genocida. Prema izjavi Zulfe Tursunovića i drugih učesnika u masakru u selu Kravica, cilj napada na ovo srpsko mesto bio je da se da se proširi muslimanska teritorija tako što bi se Srebrenica povezala sa područjem Kravice.

Muslimanski vojnici na čelu sa komandantom Naserom Orićem, ratnim zločincem, sa namerom su organizovali zločin baš na ovaj veliki hrišćanski praznik jer su pretpostavljali da će meštani biti zauzeti obeležavanjem praznika i da neće pružati otpor.

Jedini cilj napada na Kravicu bilo je istrebljenje srpskog civilnog stanovništva.

Sve žrtve su bili sasvim obični ljudi - seljaci, zemljoradnici, domaćice, penzioneri...nije tu bilo nikakve organizovane vojske niti brigade, reč je o civilima koji su bili prinuđeni da brane svoje živote, zatim živote nejači (žena, dece i staraca) i svoja ognjišta koja su bila napadnuta. Među 49-oro ubijenih je bilo 25 civila, dok su 24-oro bili branioci sela. Veoma je licemerno i nezahvalno govoriti o ovih 24-oro stradalnika kao o vojnicima jer ove žrtve nisu stradale u borbama već su masakrirani na kućnom pragu.

To su bili takođe civili - zemljoradnici, poljoprivrednici, učitelji koji su pod pretnjom istrebljenja i genocida bili prinuđeni da uzmu oružje u ruke kako bi odbranili sebe i nejač od agresora.

Toga dana kada je trebalo da Srbi obeleže najradosniji praznik – rođenje Isusa Hrista, celo selo je zavijeno u crno. Selo je opljačkano i zapaljeno je 688 srpskih kuća na širem području Kravice, oko 2.000 pomoćnih i 27 društvenih objekata.

Oko 1.000 stanovnika ostalo je bez domova u jednom danu i kroz smetove se probilo prema Drini izbegavši sigurnu smrt. Bez jednog ili oba roditelja ostalo je 101 dete. Obdukciju ubijenih civila radio je tim na čelu sa istaknutim patologom Zoranom Stankovićem koji je još tada konstatovao stravične povrede kod svih žrtava. Malo ko je stradao samo od metka. Gotovo sve žrtve su mučene i zlostavljane pre smrti. Oko polovine žrtava, uključujući žene i starce, ubijeni su tako što su im nakon mučenja odsečene glave. To je inače bio ritualni metod ubijanja koji je za bošnjačke vojnike tada imao simbolički karakter a taj metod ubijanja su bošnjačke fašističke jedinice primenjivale još tokom Drugog svetskog rata.

Napad na Kravicu bio je samo jedan u nizu dobro organizovanih vojih pohoda par hiljada naoružanih "orićevaca".

Nakon Blječeve, Lozničke Rijeke, Zagona, Krnjića, Zalazja, Magašića, Hranče, Podravanja, Fakovića, i Bjelovca, u crno je zavijena i Kravica. Prema rečima nekih preživelih svedoka, nije poznato da li je bilo silovanja ali su mnoge žene mučene, zlostavljane i šamarane. Vrisci i jauci zarobljenih žena i starica su odjekivali kilometrima. Neke su posle napada pronađene zaklane, a neke se i danas vode na evidenciji nestalih lica.

Nepokretnu Tankosavu Stevanović (54) muslimanski vojnici su zarobili da bi je nakon strahovitih tortura usmrtili. Patolog je utvrdio 17 ubodnih rana na njenom telu koje su nanete oštrim predmetom, nožem ili mačetom. Ljubica Božić je ispričala medijima kako su joj muslimanski vojnici ubili supruga Stevu nedaleko od porodične kuće, dok su njenu nepokretnu svekrvu Maru Božić (89) živu zapalili nakon mučenja.

Njeni posmrtni ostaci identifikovani su tek 2006. na zgarištu zapaljenog doma. Na listi nestalih i dalje se nalaze Nevenka Đukanović (46) i Vidosava Trišić (45) koje su zarobljene u svojim kućama dok su najverovatnije pripremale božićnu trpezu. Nevenkina sestra je čula priče kako su nesrećnoj ženi nakon zlostavljanja orićevi vojnici odsekli glavu.

Radojka Filipović, neumorni borac za prava žrtava i iskreni borac za istinu, inače predsednica Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila opštine Bratunac, izgubila je tokom rata veliki broj članova uže i šire familije. U Bjelovcu su joj ubijeni suprug, svekar i brojni rođaci a u Lozničkoj Rijeci muslimani su joj ubili nekoliko rođaka među kojima je bila i Verica Filipović, devojka od nepunih 17 godina. U Kravici su muslimanski zločinci ubili Radojkinu baku Krstinu (81) i deku Negoslava Erića (80) koje su nakon torture zapalili u sopstvenoj kući. Ljubica Obačkić (75) je brutalno ubijena u porodičnoj kući tako što su je izboli nožem u njedra a brojne povrede registrovane su i na glavi.

Mitruša Bogičević ranjena je pred svojom kućom a u krvavom napadu ubijeni su joj suprug Slobodan i sin Novica, dečak od samo petnaest godina. - Ja sam izgubila muža na kućnom pragu. I sin mi je bio ranjen, a izumro je pored mene na nosilima. Ja sam ranjena kroz obe noge. Mene su odvezli u bolnicu, a njega na groblje, da ga sahrane... - rekla je ova žena. Radmilu Lukić (54) su muslimanski vojnici prvo izmasakrirali pa njeno telo bacili životinjama a u napadu su ubijeni i Radenko Radović (18), Drago Lazić (80), Vladimir Stojanović (79), Milo Jokić (68), Vaso Nikolić (73), Radoje Pavlović (60), Mitar Nikolić (66), Risto Popović (73), Krstivoje Đukanović (60), Novak Simić (60) i mnogi drugi.

Anđa Đukanović iz Bratunca 24 godina traga za mužem Ivanom koji je nestao u Kravici 7. januara 1993. godine, nakon napada snaga Armije BiH. Kuća je izgorela, a s njom i sve uspomene. Od njega ima tek fotografiju sa lične karte koju je uzela iz policijske arhive i džemper pronađen u jednoj od grobnica.

- Izgubila sam muža, nestao 7. januara ’93. Kad se to dogodilo, ja sam došla kad su kupljeni mrtvi, leševi kad su kupljeni. Samo džemper njegov. Jer je bio doktor, doktor Stanković Zoran. On je bi o tu i pregledao i ja kad sam otvorila vreću vidjela sam da nema ništa od mog muža.

Pola vilice je bilo i ja sam izvadila onu vilicu i kažem:’Doktore, ovo mog muža zubi nisu.’ ’Kako znaš?’ ’Znam, ja nisam sa njim živjela pet dana, nego sam živjela 14 godina.’, seća se Anđa. Tražila je, kaže, svuda i čula razne priče o tome da joj je muž živ. - Bile su priče živ je, ovdje je, ondje – nikad nigdje. Mlad je on, 37 godina njegove mladosti. Bavio se građevinom. Bio je dobar majstor građevinski, završio tu građevinsku školu. Da mi je saznati da li je mrtav, da li je živ, da li da se nađe išta od njiga, nije bitno šta je. I danas danile kažem i danas danile mi je to teško. Bio je dobar otac. Imam kćerku, ostala od osam godina iza njega. On je stvarno nju volio. Volio je i obadva sina. Imam dva sina i kćerku. Volio je, kakvi, ali... Vjerujte da ni sliku njegovu nisam imala dok nisam uzela iz SUP-a od lične karte. Pogojrelo sve. Ostali bez išta. Kad mi možemo da kažemo za njihove gdje su, naši kad mogu da kažu za njihove gdje su, što i oni ne kažu za naše gdje su. Mi smo žrtve sve iste. I majke sve isto plaču, supruge isto, i djeca i sve. U tom mome selu izginulo je pet pari po dva brata, otac i sin, 46 žrtava palo na Božić, na naš najveći praznik kome se svi radujemo. 1992. 29. Novembra, tad je došao u Šabac, ja sam bila u Šapcu sa djecom u izbjeglištvu, da vidi mene i djecu. I od tada više nikad. Nikad više ništa - ni mrtvoga ni živoga, ništa od njega. Samo što sam taj džemper pronašla. Mi nismo bili u zavadi, ni s kim se svadili nismo. Da ti kažem iskreno, u nas u tom selu nije ni bilo muslimana. Bilo je selo do nas, bilo je ispod nas sela, ali uvijek smo bili dobri" - kroz plač je ispričala Anđa.

Orić i njegovi zločinci oskrnavili su pravoslavnu crkvu

Naser Orić i njegovi saborci su prilikom napada na Kravicu oskrnavili i zapalili pravoslavnu Crkvu svetih apostola Petra i Pavla a masakrirali pravoslavnog sveštenika i jednu ženu koja je tog jutra došla na molitvu. Svoj bolesni i bezumni čin, orićevi vojnici su snimili kamerom. Prilikom napada su oštetili i izlomili gotovo sve ikone, a dragocenosti i novac namenjen crkvi pokrali i opljačkali. Oskrnavili su i zidne freske preko kojih su ispisali brojne pogrdne i vulgarne poruke. Crkva je gotovo u potpunosti spaljena i demolirana a sličnu sudbinu je doživelo i seosko groblje. Mnogobrojna imovina Srba iz Kravice koju su opljačkali orićevi vojnici, pronađena je u Srebrenici u julu 1995. godine po ulasku pripadnika srpske vojske u ovaj grad.

Ubice iz Kravice nikada nisu odgovarale za počinjene zločine a mnogi učesnici masakra nad Srbima, kao i njihovi nadređeni, danas žive kao slobodni građani - vode razne organizacije, obavljaju visoke funkcije u Federaciji BiH, uživaju sve privilegije društva! Mnogi žive i rasuti po svetu u velikom bogatstvu a pozamašan broj njih se vratio u Bratunac te se vode kao povratnici. Neki napadači na Kravicu i počinioci teških zločina umrli su prirodnom smrću nakon rata kao slobodni građani. Drugi su, pak, stradali u julu 1995. godine i vode se kao "žrtve genocida".

Korišćeni izvori: Milivoje Ivanišević - "Hronika našeg groblja"

Kurir.rs / istinapravda1000.blogspot.com