Putinovska Rusija odlučila da svetu da do znanja šta se to stvarno dešavalo u Drugom svetskom ratu i ko je to u Evropi bio na kojoj strani

BEOGRAD - Nova, putinovska Rusija odlučila je da svoj povratak na tron svetske sile posebnog značaja obznani svetu i kroz obnavljanje istraživanja istorijske istine o tome šta se to stvarno dešavalo u Drugom svetskom ratu i ko je to u Evropi bio na kojoj strani, te kako su se pojedini narodi, njihove elite, ali i poneki „neprikosnoveni“ političari i „heroji“ tih vremena stvarno ponašali u realnoj istoriji, objavio je Vladan Glišić, jedan od vodećih ljudi pokreta Dveri.

Baveći se ovom temom, Glišić na sajtu pokreta ocenjuje da je nacionalna istorija mnogih bivših komunističkih država toliko promenjena da je Drugi svetski rat prekrojen tako da se antifašistička borba nipodaštava ili potpuno izostavlja.

Falsifikovanje istorije

"Doba" pristupanja Evropskoj uniji, nastavlja Glišić, donelo je istočnoevropskim elitama dodatne glavobolje. Ispostavilo se da Evropska unija ima strašnu potrebu da veliča svoju antifašističku tradiciju jer joj ona služi za obračun sa svim naslagama ksenofobije, rasnih i nacionalnih isključivosti, koje su duboko ukorenjene u zapadnoevropska društva i nacije i koje svakog časa mogu eskalirati, te srušiti evroatlantsku tvorevinu koja se razvijala i širila na istok. Opet se ispostavilo da istorijski falsifikat o antifašističkoj tradiciji novoprimljenih članica EU nije beskoristan i da ono što su o "velikoj antifašističkoj tradiciji" tih naroda izmišljali Sovjeti i njihove komunističke marionete sada može da bude osveženo.

Najupečatljiviji slučajevi su bivše pribaltičke države – čiji su narodi nacističku vojsku dočekali kao oslobodioce, ili bugarska država – kada je na vlast vratila predstavnika carske dinastije koja je bila saveznik Hitlerov tokom Drugog svetskog rata, a ubedljivo sam vrh ovog nakaznog licemerja zauzima Hrvatska – koja je bila najodlučniji Hitlerov saveznik i najkrvaviji njegov predstavnik na Balkanu.

Jedini koji to nisu morali da rade bili su Poljaci i, naravno, Srbi, ali Srbi su se evroatlantskim integracijama suprotstavljali, pa je bilo prirodno da se njima dodeli uloga baštinika baš najružnije evropske tradicije – fašizma i svakovrsne netolerancije. Tako je opravdana agresija na Srbe i prikazana kao normalni i očekivani obračun antifašističke Evrope sa fašističkim Srbima. To što je ova istorijska nepravda toliko očigledna nije bilo važno pošto nemoćni Srbi nisu mogli da urade ništa, već samo da ponesu etiketu da su naslednici baš onih ideologija koje su najsurovije uništavale upravo njih.

Glišić dodaje i da je dobro poznata i istina o tome da su Nemačka, Italija, Austrija, Španija, Mađarska, Hrvatska, pa i Francuska imale na vlasti svoje jake i autentičke fašističke pokrete.

Musolini i Pavelić britanski agenti?

Međutim, nova otkrića u arhivama britanskih obaveštajnih službi sada bacaju svetlo i na činjenicu da su britanski agenti bili i ljudi poput italijanskog fašističkog vođe Benita Musolinija (od 1917) ili ustaškog poglavnika Ante Pavelića (od 1925). Narodi koji su istinski dali najveći doprinos oslobođenju Evrope od Hitlera jesu, pre svega, Rusi i drugi narodi SSSR pošto je njihova Crvena armija podnela najveće žrtve i zadala najžešće udare Vermahtu. Pomoć koju je vojska SAD, V. Britanije i drugih evropskih naroda u sastavu angloameričkih snaga dala Crvenoj armiji jeste velika. S druge strane, narodi koji su u okupiranoj Evropi ozbiljno pružali oružani otpor Silama osovine bili su Poljaci, Srbi i, nešto manje, Grci. Mit o jugoslovenskom antifašizmu – istina je da je postojao samo srpski antifašizam.

„Hrvatski antifašizam“

Najbezočnije licemerje hrvatskih državnika jeste ono kada se oni pozivaju na nekakve antifašističke i partizanske tradicije. Istina o ustanku u Hrvatskoj 1941. jeste da su te oružane formacije činili Srbi koji su uzeli oružje u ruke kako bi se odbranili od ustaškog genocida (onog genocida koji je u tom trenutku dobio masovnu podršku Hrvata). Najmračnija uloga Vatikana u podršci fašističkim režimima ostvarena je u Hrvatskoj, gde su kao oficiri NDH mnogi rimokatolički sveštenici učestvovali u najstrašnijim masakrima nad Srbima. Nadbiskup Stepinac (kog je Vatikan proglasio za sveca) počinje masovno „pokrštavanje“ Srba i njihovo prevođenje iz pravoslavne u rimokatoličku veru – ovo „pokrštavanje“ je učinjeno u senci hrvatskog noža jer je izbor Srba bio između strašne smrti i mogućnosti da se sa bližnjima preživi u rimokatoličkoj veri. Tada je, u okviru nemačkog plana pacifikovanja NDH, osmišljena i okupatorska farsa sa „Hrvatskom pravoslavnom crkvom“, koja se ovih dana obnavlja u sadašnjoj nezavisnoj državi Hrvatskoj.Glišić podseća i da bliski rođak doskorašnjeg hrvatskog predsednika Mesića, potpukovnik Mesić, rat završava kao visoki oficir Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije iako je tokom rata bio komandant ustaške vojske koja se na Istočnom frontu borila protiv Crvene armije.