TO JE BILA NOĆ BOGOVA: Ovacije za glumački tri

Prva repriza predstave reditelja Marka Manojlovića je u sredu 29. aprila u velikoj dvorani DOB-a od 20 sati.

Život sa hirovitim, apsolutističkim vladarom pun je strahova, strepnji i minskih polja za intelektualce koji drže do časti i poštenja, ma koliko da su sa vladarom bliski, a pun je i prilika za pogubni uticaj raznih dvorskih luda, koje su zapravo vrlo proračunate. To je, čini se, centralna poruka izvrsnog komada "Noć bogova" hrvatskog dramskog pisca Mire Gavrana koji je lično prisustvovao beogradskoj premijeri.

Naziv komada je ironičan: Kralj Luj XIV, poznatiji kao Sunce (Ćetković) opija se, dok Francuska spava, u društvu svoja – kako on proklamuje – jedina dva prijatelja: slavnog pisca komedija Molijera (Ilić) i dvorske lude (Lutkić). A zašto ih on smatra za prijatelje? Zato što mu u tim pijanim noćima kažu u lice stvari koje niko u Francuskoj ne sme. Kralj je u Francuskoj bog, a bogovi bi, čini se, morali biti i ljudi koji imaju pravo da mu se obraćaju kao da nije bog. Zaplet i rasplet puni su neočekivanih a opet logičnih obrta, pokazaće se.

Scenografija Maje Mirković je vrlo jednostavna i svedena, ali efektna: par stolica, tri svećnjaka, nekoliko flaša i čaša da se dočara bogovsko bekrijanje, a tamu između ovih predmeta ispunjava odlična igra trojice glumaca.
Lutkić je naprosto izvrstan kao Luda, koja se od samog početka radnje naglašeno sprda sa kraljem („Zaboravu hvala što je glupost izostala“, „Vi nas najviše volite kad ste pijani“).

Njega podjednako dobro prati Ćetković - ubedljiv kao kralj, ali i onda kad se, kao običan čovek, jada svojim prijateljima, očajan što niko u zemlji ne prepoznaje u njemu tog običnog čoveka.

Ilić slavnog pisca Molijera na početku kao da namerno tumači skoro od glumačke neubedljivosti samo da bi stigao do zapanjujuće glumačke transformacije u završnom segmentu predstave. Njegova rola se pokazuje kao kičma cele ove izvrsne predstave, koja u svojih nešto više od sat vremena trajanja potpuno pleni pažnju gledalaca, vodeći ga umešno iz miljea komedije na prostor gotovo ultimativne, arhetipske tragedije, tako poznate iz političke svakodnevice balkanskih zemalja.