KRALJ SMEHA I HUMORA ROĐEN JE NA DAN ŠALE: Miodrag Petrović Čkalja GLUMIO JE OD MALIH NOGU I PRAVIO PREDSTAVE ZA KOMŠILUK

Čkalja je bio četvrto dete svojih roditelja - oca Čedomira i majke Hristine - Tine Petrović, koji su živeli u Balšićevoj ulici u Kruševcu. U rodnom gradu završio je gimnaziju, gde je u Dramskoj sekciji i započeo da se bavi glumom.

Čuvene su njegove priče o predstavama iza kuće u Balšićevoj gde je dolazio da ga gleda čitav komšiluk.

Nadimak Čkalja je dobio u detinjstvu kada je u rodnom gradu išao sa drugarima na pecanje. Naime, umesto da potraži čaklju, štap koji je na kraju kuku, on je potražio čkalju i tako su ga drugari prozvali Čkalja. Uz njegovu visoku i mršavu figuru to se savršeno slagalo.

Za vreme Drugog svetskog rata, od 1944. godine, bio je angažovan u Kulturno - prosvetnoj sekciji 47. divizije NOVJ, po završetku rata i demobilizacije upisao je Studije veterinarske medicine na Univerzitetu u Beogradu, a glumačkim poslom je nastavio da se bavi u KUD „Ivo Lola Ribar“.

Vrlo brzo je bio zapažen i primljen u Dramski studio Radio Beograda, 1946. gde i počinje njegova velika popularnost, koja je posebno došla do izražaja u emisiji „Veselo veče“.

Član Humorističkog pozorišta u Beogradu bio je od 1951. do 1977. godine. Od 1959. godine igrao je u prvoj seriji Televizije Beograd - „Servisna stanica“, od 1959. godine i u njoj se proslavio tumačeći lik kuvara Jordana. U pozorištu je nastupao u brojnim ulogama, posebno je zapamćena predstava „Bog je umro uzalud“ (snimljen i film) i antologijska komedija Dragutina Gute Dobričanina „Zajednički stan“ (snimljena je kasnije i TV verzija).

Status slobodnog umetnika Čkalja je imao od 1976. godine.

Ostvario je veliki broj uloga na filmu i u TV serijama. Najbolje uloge ostvario je u serijama "Servisna stanica" (1959), "Ljubav na seoski način" (1970), "Kamiondžije" (1972), "Vruć vetar" (1980) i "Kamiondžije 2" (1983), kao i u filmovima "Orlovi rano lete" (1966), "Bog je umro uzalud" (1969), "Paja i Jare" (1973), "Avanture Borivoja Šurdilovića" (1980) i "Kamiondžije opet voze" (1984).

Čkalja je dobitnik velikog broja nagrada i priznanja: Sterijine nagrade (1974), Sedmojulsku nagradu je primio 1977, a iste godine su on i Danica Aćimac proglašeni za Glumački par godine. Godine 1991. pripala mu je a za životno delo, a 1995. RTS-ova nagrada za životno delo. Dobitnik je „Zlatnog ćurana“ za životno delo na “Danima komedije” u Jagodini i Nagrade za životno delo na međunarodnig Festivala humora i satire u Kruševcu.

Devedesete godine (vreme građanskih ratova u SFRJ, sankcija i blokade tzv. međunarodne zajednice) proveo je tiho, gotovo izolovano, čak i u materijalnoj nestašici. U javni život se vratio 2000. godine agažmanom u predizbornoj kampanji DOS-a. Umro je u svojoij 80. godini života u Beogradu, 20. oktobra 2003. godine, a nije želeo da bude sahranjen u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju, već među običnim svetom i u krugu svoje porodice.

Čkalji u čast u Beogradu je postavljena spomen - tabla 9. februara 2018. godine, kao i spomen ploča u njegovoj Balšićevoj ulici u Kruševcu (24.maja 2003.) i spomen bista ispred Kulturnog centra i Kruševačkog pozorišta (28. juna 2019.)

(Kurir.rs/Živomir Milenković)

Bonus video: