Bubreg je jedan od tzv. ciljnih organa koji trpi oštećenje zbog hronične izloženosti njegovog tkiva visokom pritisku. Oštećenje bubrega, odnosno razvoj hronične bubrežne slabosti, predstavlja jednu od komplikacija hipertenzije. Istovremeno, jednom razvijena bubrežna slabost pogoršava hipertenziju i time stvara začarani krug. Hipertenzija kao uzročnik hronične bubrežne slabosti nalazi se na drugom mestu, odmah iza šećerne bolesti.

Rani pokazatelj promena na bubrezima je nalaz veće količine malih belančevina u urinu, stručno označen kao mikroalbuminurija. S napredovanjem oštećenja raste i količina izlučenih belančevina koja se označava kao proteinurija. Istovremeno, u krvi dolazi do nagomilavanja materija koje se inače izlučuju putem urina (urea i kreatinin).

Značaj određivanja mikroalbuminurije je u činjenici da je to lako dostupna i jeftina dijagnostička metoda koja pored funkcije bubrega indirektno daje širu sliku o oštećenju ciljnih organa u hipertenziji i ima veliki prognostički značaj.

Oštećenje bubrega je poseban faktor rizika koji povećava rizik od nastanka težeg kardiovaskularnog problema. Pacijenti s hroničnom bubrežnom slabošću najčešće pre umiru od drugih komplikacija hipertenzije, kao što su moždani ili srčani udar, nego što će bubrežna bolest da napreduje u tolikoj meri da se ukaže potreba za hemodijalizom.

Primarni cilj kod pacijenata s početnim znacima popuštanja bubrega predstavlja dostizanje ciljnih vrednosti krvnog pritiska kako bi se proces zaustavio, a samim tim smanjio i gubitak belančevina. Kao lekovi izbora navode se oni iz grupe ACE inhibitora. Kod uznapredovale forme bolesti lečenje se zasniva na hemodijalizi, odnosno transplantaciji.

Lečenjem hipertenzije i čuvanjem bubrega u stvari se štite srce i mozak.